Ήταν η πρώτη επίσκεψη.

    * Το Μουσείο του Μέλλοντος.

Εκείνο ήταν το νοητικό σχήμα που δέχτηκε από το Τέρας, όταν εισήλθε στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Ήταν ριζικά διαφορετικό από όλα τα άλλα. Ο όγκος του ήταν φωτεινός. Κι ο χώρος του είχε τη γεύση τού χρόνου ή για την ακρίβεια του μέλλοντος. Κι όταν περπάτησε πάνω στο αόρατο είδε το παρελθόν.

* Ανοιχτή δομή.

Το νέο μουσείο δεν ήταν ένας κλειστός και απομονωμένος κόσμος, μα ένας χώρος υποδοχής. Ακόμα κι ο επισκέπτης ήταν καλεσμένος και μάρτυρας της ομορφιάς,  της αδικημένης ομορφιάς. Δεν προσπαθούσε να προσποιηθεί. Δεν εξέφραζε την πληρότητα. Έδειχνε σε κάθε άνθρωπο τις πληγές του παρελθόντος, δίχως να τις ξεχάσει.

Ήταν νύχτα. Κανονικά το μουσείο ήταν κλειστό.

Κι όμως εκείνο το βράδυ με το φως της νύχτας μπόρεσαν να δουν τα μάρμαρα, τη φωτεινή πέτρα τής ιστορίας του ανθρώπου.

Η ξανθιά γυναίκα είχε παίξει το ρόλο της και είχε σκηνοθετήσει μια νέα παράσταση.

    * Οι ακίνητες χορεύτριες περίμεναν.
– Όλες ίδιες κι όλες διαφορετικές.
– Ενωμένες μέσα στη διαφορά τους.
– Λείπει…

Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του. Το Τέρας  είχε ήδη προβάλλει  ένα ολόγραμμα της απούσας.

    * Κβαντομηχανική σ’ ένα Μουσείο.

Η απούσα έλαμπε.

– Έτσι θα ήταν.
– Έτσι θα είναι.

Ήξερε ήδη την αποφασιστικότητα αυτού του τόνου. Το έργο δεν ήταν πια μία κυματοσυνάρτηση σ’ αυτόν το χώρο. Υπήρχε μια υλοποίηση, φωτονική  προς το παρόν. Εξάλλου το μάρμαρο δεν ήταν η ύλη του φωτός; Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκε ότι αν η Καρυάτιδα είχε ένα όνομα θα έπρεπε  να την έλεγαν Ειρήνη.

    * Η επιστροφή της Ειρήνης.

Τι  πιο ωραίο  τέλος για την αρχή ενός αγώνα της δικαιοσύνης. Εξέτασε λεπτομερειακά τις άλλες. Ήθελε να δει και τον τετράγωνο ώμο και το γραμμένο μπούτι. Καθεμιά είχε την ιστορία της, την προσωπικότητά της. Και όλες μαζί είχαν το ίδιο ρόλο.

– Να σηκώσουν ή να αντέξουν το μάρμαρο;
– Ιδού το ερώτημα.
– Ιδού κι η γυναίκα.

Εκείνη τη στιγμή δίχως να καταλάβει το λόγο, μύρισε το άρωμα της γαρδένιας.

    * Παρουσία της απουσίας.

Κοίταξε τους τοίχους σαν να έψαχνε πιάτα. Η σκέψη της ήταν μαζί τους.

– Το φως τού μαύρου.
– Δάσκαλε;

Η φωνή ερχόταν από τον κάτω όροφο. Δεν μίλησε. Έκανε απλώς μια κίνηση κι ο μαθητής του ανέβηκε.

    * Φωτονική  απενεργοποίηση.

Το ολόγραμμα εξαφανίστηκε.

Ο μαθητής είχε ένα κρίνο στο χέρι.

– Συνάντησα τον…
– Ξέρω.
– Μου είπε να το βάλω…
– Έχει δίκιο.
Επιτρέπεται;
– Όχι, αλλά είναι το πρέπον.
– Ο αγώνας άρχισε;
– Τώρα ναι, με τους συμμάχους μας.

Ο μαθητής προσπάθησε να καταλάβει περισσότερα απ’ ό,τι μπορούσε και ξαφνικά είδε το Τέρας. Καθόταν δίπλα στο Δάσκαλο του. Συνειρμικά θυμήθηκε τον Σιωπηλό και τη συμβουλή της ανάγνωσης. Μόνο που δεν ήξερε για τη μυστική αλληλογραφία και δεν μπόρεσε να ακούσει το φως.

– Το βλέπω.
– Το κοιτάς… Είναι το πρώτο βήμα.
– Είναι πάντα μαζί σας;
    * Παράξενη ερώτηση!
    * Περίεργη απάντηση;
– Εξαρτάται για ποια διακλάδωση  μιλάς.
– Σωστό είναι κι αυτό.

Ξανακοίταξε προς το  Τέρας αλλά μάταια.

– Έφυγε;
– Ζει μόνο μέσα στη σκέψη μας.
– Σωστό κι αυτό. Αφαιρέθηκα.
– Το βλέπω.
– Η ξανθιά κυρία περιμένει κάτω, θέλει…
– Ας κατεβούμε λοιπόν.

Γύρισε μια τελευταία φορά προς την απούσα. Ο ακίνητος χορός δεν είχε τελειώσει.

    * Αρχαίο όραμα.

Γύρω της πολλά άτομα κοίταζαν δεξιά κι αριστερά. Δεν ήξεραν ακριβώς γιατί οι πόρτες είχαν ανοίξει το βράδυ. Στεκόταν στο κέντρο της παράστασης. Είχε διπλώσει τα χέρια της σαν να ήταν φτερά.

– Τα είδατε όλα;
– Ναι.
– Δεν χόρεψες;
– Έκανα μια εξαίρεση για μερικά λεπτά.
– Κάποιες είναι πολύ τυχερές.
– Αναγκαίες.
– Κι ο μαθητής σου;
– Έχει ακόμα ένα πρόβλημα συγκέντρωσης. 
– Είναι θέμα χρόνου.
– Ο χρόνος είναι μαζί μας.
– Τώρα πλέον το ξέρω κι εγώ.
– Ήθελες;
– Να βρεθούμε όλοι μαζί στο πέταλο.
– Εκατό ελέφαντες πάνω σ’ ένα χόρτο.
– Σου έχω μια έκπληξη.

Πάνω  στο πέταλο κάτω από την Ακρόπολη και το φεγγάρι περίμενε τη γαρδένια. Τελικά είχε αποφασίσει να έρθει μόνη της. Στο πέτο της  είχε καρφώσει έναν  αετό. Είχε αφήσει μια θέση κενή απέναντι της. Ο χαμαιλέοντας προχώρησε συγκινημένος και της άγγιξε τον ώμο. Εκείνη δεν είπε τίποτα. Ήξερε ότι μονάχα αυτός θα τολμούσε να κάνει αυτήν την κίνηση. Κάθισε απέναντι της και παρήγγειλε ένα μύθο για να τον μοιραστούν μαζί. Έτσι και έγινε.

Το φως τού μαύρου κοίταξε πίσω της την Ακρόπολη και σήκωσε το ποτήρι της. Ήταν αποφασισμένη. Θα συμμετείχε κι αυτή στον αγώνα. Το Τέρας χαμογέλασε και στάθηκε δίπλα της ίσα ίσα  για ν’ αγγίξει το λιωμένο ρολόι.  Ο χρόνος είχε αλλάξει ταχύτητα και το έδειχνε  πάνω στους μαχητές της ειρήνης.

Το Νέο Μουσείο  δεν θα περίμενε άδικα τα ερείπια  του μέλλοντος.

Ήταν πλέον  θέμα χρόνου.

Κι  αυτός ήταν μαζί μας έναντι της βαρβαρότητας της λήθης.