Θυμάσαι τι ωραία που ήμασταν
πάνω στη διπλή κούνια;
Βέβαια σε πείραζα συνεχώς
για να μην σε πάρει ο ύπνος
και να προλάβεις να ζήσεις
και μέσα στον μεγάλο κήπο.
Αλλά δεν νομίζω πως εσύ
κρατάς κακία στα τέρατα
διότι ξέρεις πως δεν υπάρχει
κανένας άλλος για σένα
εκτός από την αγάπη τους.
Επιπλέον είδες τα κτήνη
σ’ αυτό το σχολείο του πόνου
όπου σ’ άφησε η κοινωνία
και τώρα ξέρεις την αλήθεια
για το μέλλον της ανθρωπιάς.
Ανέβα και πάλι τα σκαλοπάτια
για να ξαναβρείς τον παράδεισο
πριν τελειώσει η ζωή μας.