Πολύ κοντά στη μεγάλη πλατεία, υπήρχε μία μικρή.  Δεν ήταν γνωστή παρά μόνον στους γνωρίζοντες.   Οι αργόσχολοι ποτέ δεν ρίσκαραν να περπατήσουν σ’ εκείνο το μέρος.  Δεν ήταν σημειωμένο στους τουριστικούς χάρτες.  Έπρεπε να έχει κανείς άλλον σκοπό.  Αυτός ήταν ένα βιβλιοπωλείο.  Δεν ήταν δυνατό να έχει ενδιαφέρον παρά μόνον για τους επιστήμονες.  Εκεί βρισκόταν η τεχνική φύση της γνώσης. Τούτος ήταν ο λόγος του ερχομού του.  Δεν αναζητούσε ένα εγχειρίδιο ειδικά, διότι ακόμη δεν γνώριζε.  Μα ήταν η ατμόσφαιρα που τον άγγιζε.  Ήταν λες και σ’ αυτό το μέρος δεν μπορούσε να παρεισφρήσει η κοινωνία.  Λες και η καθημερινότητα ήταν εκεί απαγορευμένη.  Κι έπαιρνε τον χρόνο του για να συμβουλεύεται τα σπάνια βιβλία.  Η πρόσβαση ήταν ανοιχτή από τα ενεργά τμήματα μιας αιώνιας γιρλάντας, που του είχε επιτρέψει ν’ ανακαλύψει την απολογία ενός μαθηματικού και τη συνάρτηση τ(n) του Ramanujan.  Διαβάζοντας για πρώτη φορά εκείνους τους παράξενους τύπους, θέλησε να μάθει περισσότερα, γιατί ήθελε να τους κατανοήσει και να τους εμβαθύνει.  Η θεωρία αριθμών πάντοτε τον γοήτευε, μα τη φορά τούτη ήταν διαφορετικά.  Σ’ αυτούς τους υπολογισμούς, υπήρχε και κάτι άλλο ακόμη.  Υπήρχε μια ιδιοφυΐα.  Ήταν ο μόνος τρόπος που είχε βρει για να  πιστοποιήσει αυτό το έργο.  Έτσι, όφειλε να βρει  τις βάσεις  του πεδίου ορισμού που θα του επέτρεπαν να το αφομοιώσει.  Μια φόρμα δεν αρκούσε, χρειαζόταν κάτι άλλο.  Επέλεξε ένα αντίτυπο δίχως να γνωρίζει τον συγγραφέα.  Αφορούσε στο Cours d’Arithmetique.   Διατρέχοντάς το στα γρήγορα, διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια στοιχειώδη προσέγγιση. Ήταν ό,τι έπρεπε.  Είχε, ωστόσο, ανάγκη να βρει μια αναφορά προτού να την μεταφέρει στο δικό του σύμπαν.  Το κλειδί εμφανίστηκε στο δεύτερο μέρος.  Ήταν η συνάρτηση του Ramanujan.  Έτσι άφησε τη βιβλιοθήκη που δεν υπήρχε πλέον.