Δύο ώρες και τριάντα πέντε λεπτά αργότερα, προς τιμήν του Kirilov, η γυναίκα επιστρέφει με το βιβλίο στο χέρι. Ή έτσι τουλάχιστον πιστεύουμε στην αρχή της σκηνής.  Τη φορά αυτή, πηγαίνει κατ’ ευθείαν να καθίσει στο παγκάκι, δίπλα στον ζητιάνο, ο οποίος δεν έχει μετακινηθεί.

Γυναίκα: Έχω το βιβλίο σας.
Ζητιάνος: Το φαντάζομαι.
Γυναίκα: Πώς έτσι;
Ζητιάνος: Διαφορετικά, δεν θά ’σασταν εδώ…
Γυναίκα: Σωστά.  Χρόνος.  Βλέπω πως διαβάζετε ένα άλλο βιβλίο.
Ζητιάνος: Όχι εντελώς…
Γυναίκα: Πώς;

Ο ζητιάνος της δείχνει ένα μολύβι.

Ζητιάνος: Είναι απλώς το σημειωματάριό μου…
Γυναίκα: Δεν αρκείστε μόνο στην ανάγνωση.
Ζητιάνος: Σκέφτομαι την ανάγνωση των άλλων.
Γυναίκα: Μιλάτε για παραγγελίες;
Ζητιάνος: Επαιτώ τις παραγγελίες.
Γυναίκα: Αυτό είν’ όλο κι όλο που σας δίνουν οι άνθρωποι;
Ζητιάνος: Μόνον οι φίλοι.
Γυναίκα: Είσαστε τόσο μόνος εδώ… Δεν σκεφτόμουνα πως εσείς είχατε φίλους.
Ζητιάνος: Δεν είμαι μόνος εδώ, τα δέντρα…
Γυναίκα: Τα δέντρα;
Ζητιάνος: Είναι οι ακίνητοι άνθρωποι.  Χρόνος.  Όσο για τους φίλους…
Γυναίκα: Συνεπώς έχετε!
Ζητιάνος: Έτσι πρέπει νά ’ναι…
Γυναίκα: Δεν βλέπω…
Ζητιάνος: Δίχως παραγγελίες, πώς να δημιουργείς για τους άλλους;
Γυναίκα: Να δημιουργείς για τους άλλους;
Ζητιάνος: Οι άλλοι ανήκουν στην ανθρωπότητα.
Γυναίκα: Κι εμείς;
Ζητιάνος: Εδώ, η ανθρωπότητα, είμαστ’ εμείς.
Γυναίκα: Γράψτε, λοιπόν, κάτι για μένα.
Ζητιάνος:  Δίνετε παραγγελία;
Γυναίκα: Είν’ ένας τρόπος κι αυτός για να γίνω φίλη σας.
Ζητιάνος: Ποια είναι, λοιπόν, η επιθυμία σας;
Γυναίκα: Μιλάτε σαν ιδιοφυΐα.
Ζητιάνος: Δίχως λυχνία.
Γυναίκα: Θά ’θελα μόνο να διαβάζω αυτό που γράφετε, πάνω από τον ώμο σας.

Ο ζητιάνος αρχίζει να γράφει και πάλι.