Δεν είχε γίνει κατανοητός ο ρόλος μέχρι να τον ζήσουμε. Δεν ήμασταν μία εξαίρεση, αλλά η επιβεβαίωση του σχεδίου. Μόνο που τώρα είχε έρθει η ώρα της θυσίας σε μία παράξενη παρτίδα, όπου δεν βλέπαμε τους παίκτες, αλλά τις κινήσεις, δίχως να γνωρίζουμε την επόμενη. Είχαμε όμως το όραμα και μέσω του είδαμε για πρώτη φορά την άλλη έξοδο, την απαγορευμένη εκείνη που δεν είχαμε τολμήσει να διανοηθούμε. Οι κατάσκοποι μας είχαν παρακολουθήσει. Δεν υπήρχε καμία διαφυγή. Θα πεθαίναμε όλοι, ο ένας μετά τον άλλο. Σ’ αυτή την σκυταλοδρομία ήμασταν οι τελευταίοι. Κι έπρεπε να σκεφτούμε μόνο και μόνο τη σκυτάλη. Δεν θα έμενε τίποτα άλλο από εμάς. Η απόδειξη της μη ύπαρξης μιας λύσης, ήταν κι αυτή μία λύση. Και θυμηθήκαμε τα λόγια του δασκάλου για το βιβλίο Gödel, Escher, Bach. Το θεώρημα το ξέραμε. Τις ζωγραφιές τις είχαμε δει κι είχαμε ακούσει τη μουσική. Μας χτύπησαν ανελέητα, για μην μεταδώσουμε τη γνώση. Πόσο δίκιο είχε ο Leonardo da Vinci μόνο τότε το νιώσαμε πάνω στο κορμί μας. Έτσι αποφασίσαμε να πάρουμε το αδιανόητο μονοπάτι, εκείνο που οδηγούσε στην άλλη έξοδο, την απαγορευμένη. Περάσαμε μέσα από τη βιβλιοθήκη με τα καμένα βιβλία, αναγνωρίσαμε τη θερμοκρασία. Εκείνο το όραμα δεν θα το ξεχνούσαμε ούτε μετά το θάνατό μας. Κι ανακαλύψαμε τα έγγραφα περί κομψότητας. Ήμασταν στην ώρα μας. Δεν ήμασταν όμορφοι , αλλά ωραίοι. Ήταν θέμα χρόνου κι ο χρόνος ήταν μαζί μας. Έτσι μετά το θάνατό μας, μεταμορφωθήκαμε σε απαγορευμένους.