Η μουσική στο καφενείο

ήταν πιο παλιά

κι από τα πρώτα μας όνειρα

τότε που δεν ξέραμε

για την αλήθεια.

Ο παππούς με το κονιάκ

και την κούπα με σταφίδες

μας θύμιζε μια ταινία

όπου το μετέωρο είχε νόημα

αλλά μόνο με το θίασο.

Εκείνη τη στιγμή

ποιος να φανταστεί το κέρασμα

και το γλυκό της φιλίας

ενώ ακούγαμε το μπουζούκι

που συνόδευε το κλάμα

της μικρής μαθήτριας.