Φωτεινή: Και τώρα τι θα κάνω χωρίς πρόβες; Σιωπή. Όλα αυτά τα πρόσωπα θα παραμείνουν νεκρά; Χρόνος Α, η Ανάσταση, σωστά… Χρόνος. Μόνο που πρέπει να περάσω τη Σταύρωση…Σιωπή. Γιατί να είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα… Γιατί; Χρόνος. Ξέρω… Γιατί ανήκουν σε διαφορετικούς χρόνους… Αλλά εγώ τα θέλω δικά μου όλα αυτά τα πρόσωπα… Τώρα που νιώθω τη Ρίτα, που λυπάμαι τη Νίνα και καταλαβαίνω την Αντιγόνη… Τώρα θα φύγουν και πάλι. Θέλω κι εγώ να πάω με τη Ρίτα στη βιβλιοθήκη… Κι εγώ μπορώ να κάνω την έξυπνη… Άλλωστε το ξέρει κι ο Φράνκ… Κι αν μπορούσα θα ήμουν ακόμα και κομπάρσος στην παράσταση της Νίνας για να της συμπαρασταθώ μέσα στον αγώνα της ζωής… Το ξέρει αυτός που σκότωσε το γλάρο… Ναι, ναι, το ξέρει. Χρόνος. Όσο για την Αντιγόνη, μπορεί να μην αντέχω τα πάθη της γιατί είμαι σαν την Ισμήνη, αλλά την έχω μέσα μου. Σιωπή. Βέβαια πονάνε όλα τα κόκκαλα μου… Και αυτό το σανίδι το έχω καθαρίσει όχι μόνο με το κορμί μου αλλά και με την ψυχή μου… Πάλι καλά που είχα τους ακίνητους ανθρώπους να δώσουν χρώμα στις μαύρες κινήσεις… Σιωπή. Δεν ήξερα τι σημαίνει πρόβα, νόμιζα ότι είναι ένα μάθημα, ένα κοινωνικό ραντεβού… Μα τώρα… Χρόνος. Τι να πω τώρα; Κομμάτια ζωής πάνω σ’ ένα πίνακα που δεν αρχίζει δίχως προσχέδιο… Χρόνος. Αχ θεέ μου, τι είπα! Χρόνος. Θυμήθηκα το προσχέδιο… Ανθρώπινα κάρβουνα τώρα σας αγαπώ, τώρα που πέθανα μαζί σας μέσα στη λήθη, για να ζήσει η μνήμη… Τι δύσκολα τα χρώματα του δασκάλου… Νόμιζα… Αλλά όταν είδα τις αποχρώσεις… Μου τρύπησαν κυριολεκτικά όλο το σώμα… και το στόμα μου μόνο βουβό μπόρεσε ν’ αντέξει τον πρώτο πόνο το πρώτο πλήγμα… Χρόνος. Γι’ αυτό ήθελε τον επιτάφιο στο τέλος… Χαίρομαι που δεν επέμενα… Πού να ήξερα η κακόμοιρη… Ο γλάρος… Ναι, ο γλάρος… Έφτασε από την βιβλιοθήκη, πήγε στο βυσσινόκηπο, προσπέρασε το ναό για να καταλήξει σ’ ένα δρόμο του 1936. Ακίνητο ταξίδι με τους ακίνητους ανθρώπους και τον Δάσκαλο… Σιωπή. Και τώρα τι θα κάνω χωρίς πρόβες;