-Ποιος είσαι εσύ που θα μας αναγκάσεις να φορέσουμε τις πανοπλίες των νεκρών;
-Ο ιππότης της ανάγκης.
-Δεν πιστεύω στους Δασκάλους.
-Δεν έχει σημασία, αρκεί να σε προστατεύει το πνεύμα τους.
-Το νησί θα πέσει στα χέρια των οθωμανών και μου μιλάς για προστασία.
-Η Λέρος θα πέσει στα χέρια τους μόνο αν δεν μ’ ακούσετε.
-Εμείς δεν δεχόμαστε διαταγές.
-Δεν είναι διαταγή, είναι σωτηρία.
-Σωτηρία, ν’ αλλάξουμε πίστη.
-Δεν πρόκειται ν’ αλλάξετε πίστη.
-Οι πανοπλίες είναι ιερές.
-Έχουν το σταυρό του Χριστού που μας ενώνει όλους.
-Δεν είναι ο ίδιος με τον δικό μας.
-Είναι όμως ο ίδιος Χριστός.
-Ακόμα μια παγίδα των Δασκάλων.
-Οι Δάσκαλοι ασχολούνται μόνο με την Ανθρωπότητα.
-Κι εσύ τι κάνεις εδώ; Με μας;
-Προσπαθώ να σώσω ένα κομμάτι της Ανθρωπότητας από τη βαρβαρότητα.
-Δεν έχουμε ανάγκη από κανέναν ! Ακούς Φράγκε!
-Ακούω εγώ… Εσύ;
-Δεν έχω ν’ ακούσω τίποτε από σένα.
-Τότε σεβάσου αυτούς που έπεσαν για να σε προστατέψουν.
-Δεν έπεσαν για μας.
-Κι όμως εσύ που δεν γονατίζεις…
-Απλώς δεν σκύβω το κεφάλι…
-Για να φορέσεις την πανοπλία δεν έχεις ανάγκη να το κάνεις.
-Έχεις συνηθίσει να γίνεται το δικό σου…
-Τίποτα δεν είναι δικό μου.
-Κι εσύ τι είσαι λοιπόν;
-Ένας υπηρέτης της Ανθρωπότητας.
-Μεγάλη η χάρη σου…
-Φόρεσε την πανοπλία, σε παρακαλώ.
-Θα το κάνω υπό έναν όρο.
-Ποιον;
-Να βγάλεις την δική σου. Να δω την ανδροσύνη σου.
-Τότε φόρα τη δική μου.
-Είσαι παράξενος, ιππότη…
-Είσαι περίεργη, γυναίκα…
-Γυναίκες φορέστε τις πανοπλίες των νεκρών.