Σκοτάδι εντελώς. Ακούγονται μόνο φωνές. Ο χώρος έχει απόλυτη ησυχία.

– Σε όνειρο είμαστε; Τι είναι εδώ μέσα ρε φίλε; Μυρίζει περίεργα το μαύρο που έχει το σκοτάδι.. Σαν περγαμόντο!

– Μάλλον είναι παράδοξος ύπνος… Δεν εξηγείται αλλιώς ! Ναι, έχεις δίκιο, το αναγνωρίζω και εγώ αυτό το άρωμα. Εμείς, λες να είμαστε οι σκέψεις του; Λες να εξαφανιστούμε μόλις ξυπνήσει;

– Πάτα ήσυχα τότε, σαν να κάθεσαι σε φρεσκοβαμμένο παγκάκι, γιατί είναι κρίμα να εξαφανιστούμε τόσο γρήγορα πριν καν εμφανιστούμε!

– Και σ’ αυτό το όνειρο έχει παγκάκι; Λες να είναι αυτοαναφορά σαν το άλλο; Δεν πρέπει να φοβάσαι, φίλε μου. Προς το παρόν δεν κάναμε τίποτα ακόμα.

– Μήπως είμαστε ηλικιωμένοι σε αυτό το όνειρο και χρειαζόμαστε παγκάκι; Πάντως όσο δεν υπάρχει φως και δεν βλέπω τους κακούς εαυτούς μας, δεν φοβάμαι φίλε! Σαν να ακούω κάτι, τι είναι;

– Είναι η συνείδησή μας ! Σκεφτόμαστε ότι σκεφτόμαστε… Και το παγκάκι είναι εδώ για να πιάσουμε κουβέντα ακόμα και μέσα στο σκοτάδι. Έτσι γεννιέται το φως !

– Που σημαίνει ότι θα καούμε ζωντανοί, για να φωτίσουμε την ανθρωπότητα! Όσο ζωντανοί μπορεί να είμαστε σε ένα όνειρα φυσικά. Κάποιος έρχεται! Κάποια ανθρώπινη μορφή, τους πλησιάζει.

– Μη μου πεις ότι είναι ο Προμηθέας… Λες να μας θέλει κάτι; Ή είναι από άλλο όνειρο; Πάντως φιλικός μου φαίνεται… Να του πούμε ότι έχουμε χώρο στο παγκάκι μας. Δεν θα τον αφήσουμε να μείνει όρθιος.

Του μιλάει στο αυτί ψιθυριστά.

-Ναι, ναι! Δεν θα τον αφήσουμε όρθιο! Δεν είναι πρέπον. Είναι καλεσμένος στο όνειρό μας. Προσπαθούν να τον κοιτάξουν. Μαύρα φοράει ή είναι η σκιά του αυτή; Δυναμώνει η πρώτη μυρωδιά που είχαμε εδώ μέσα! Περγαμόντο! Ακούγονται οι μύτες τους να μυρίζουν.

– Μήπως είναι παγίδα; Άλλη μία καραμέλα ! Και ξέρεις μέσα στο σκοτάδι όλες οι καραμέλες είναι γκρίζες… Δεν είπε τίποτα ακόμα… Να τον φωνάξουμε; Κύριε, κύριε ! Σιωπή. Μήπως μοιάζει με προσευχή;

– Και ποιος έχει την ανάγκη, να πιστέψει στον Θεό μέσα σ’ ένα όνειρο; Κύριε, κύριε! Σιωπή . Αν είναι παγίδα, ας πέσουμε μέσα επίτηδες, να δούμε τι θέλουν από μας επιτέλους μέσα σ’ αυτό το όνειρο!

-Έχεις δίκιο! Κουράγιο, φίλε μου! Κύριε, Κύριε! Σιωπή. Γιατί δεν απαντά; Λες να είναι ο Θεός; Λες να είναι βουβός; Μήπως ο Θεός είναι βουβός; Τουλάχιστον ακούει… Έρχεται πιο κοντά… Και τώρα τι κάνουμε;

– Πρέπει να είναι κάποιος που ξέρει να χειρίζεται τις σιωπές.. Οπότε ας μην μιλάμε για λίγο, να νιώσει ασφάλεια! Δεν μιλούν για ένα λεπτό και ξαφνικά, κάνουν και οι δύο θόρυβο με φωνές. Κοιτάνε γύρω και δεν είναι κανένας. Τελικά μήπως ήταν ο Θεός και τώρα μας παρατηρεί από ψηλά;

-Μα καλά δεν μας άφησε ούτε ένα μήνυμα. Δεν είναι παράξενο; Κι είμαστε πάλι μόνοι… Εννοώ μαζί, αλλά μόνοι μας. Θα μου πεις βέβαια ότι είναι κάτι κι αυτό. Γιατί δεν λες τίποτα; Τι έπαθες;

– Πάντως αν ήταν άνθρωπος, κρίμα που δεν εμπνευστήκαμε από το ανθρώπινό του βλέμμα; Ξαφνικά αλλάζει διάθεση . Α, να σου πω, μη μου πεις ότι με βαρέθηκες μέσα στο όνειρο; Γυρίζει την πλάτη από την άλλη.

-Μα γιατί το λες αυτό; Πηγαίνει και ακουμπά την πλάτη του πάνω στην πλάτη του άλλου. Λυπήθηκες που δεν μας μίλησε ο Θεός; Πάντως εγώ είναι στο ραντεβού μου μαζί και μοιραζόμαστε την ίδια πραγματικότητα. Δεν συμφωνείς; Σιωπή. Είμαι εδώ και για σένα!

– Λυπήθηκα που δεν πρόλαβα να τον κατσαδιάσω! Ακούς εκεί, να τα βλέπει όλα λέει και να τα αφήνει όλα στο έλεος του Θεού! Του εαυτού του! Ο Θεός πρέπει να είναι μεγαλύτερος εγωιστής από μένα! Τι λες κι εσύ;

-Γιατί να βρίσεις κάποιον που δεν ακούει; Αφού δεν ακούει, δεν αλλάζει τίποτα! Καλύτερα να μιλάμε με αυτούς που ακούν… Αλλιώς πρέπει να έχουν τις ιδιότητες του Ludwig van Beethoven! Μήπως να παίξουμε μουσική;

– Σωστά! Έχεις κανένα όργανο μαζί σου; Και βγάζει μία καραμέλα από την τσέπη. Τι είναι αυτό; Ναι καραμέλα είναι, το βλέπω! Μα όργανο δεν είναι! Τον κερνάει την καραμέλα και αρχίζει να βγάζει παράξενους ήχους με το νάιλον περιτύλιγμα που βάζει στο στόμα και φυσά. Ο φίλος του χαμογελά και του λέει γελώντας . Με αυτούς τους παράξενους ήχους, σε τρώει ο κώλος σου να μαζευτούν κι άλλοι “παράξενοι Θεοί”.

Καθώς συνεχίζει να παίζει με το νάιλον, ο φίλος του αρχίζει να τον συνοδεύει με την καραμέλα και το στόμα του. Σταματούν.

-Ντουέτο για νάιλον και καραμέλα ! Ένα από τα πιο μικρά σύνολα στον κόσμο… Και το όργανο λέει πότε τελειώνουμε… Μόλις λιώσει η καραμέλα… Έφερες μόνο μία;

-Έχω άλλη μία, αλλά τι λες να την κρατήσουμε για αργότερα; Μπορεί να περιμένουμε κόσμο και να μην το ξέρουμε.. Ξέρεις τι σκέφτομαι, όμως; Έχω δει σε ταινίες και στο θέατρο, να είναι δύο τύποι σαν εμάς και να μιλάνε με ένα τέτοιο περίπου τοπίο και είναι ήδη νεκροί! Λες;

– Εννοείς ότι παίζουμε θέατρο τόση ώρα; Δεν ξέρω καν πως σου ήρθε αυτή η παράξενη ιδέα. Αν είναι δυνατόν… Και ποιος θα ήταν ο σκηνοθέτης; Λες να ήταν αυτός; Θεέ μου… Και δεν μας είπε τίποτα… Μήπως πρέπει να αυτοσχεδιάσουμε τη ζωή μας.

– Πάντως αν ήταν ο σκηνοθέτης μας, το έργο σίγουρα θα είναι Θεϊκό! Μα έτσι κι αλλιώς δεν αυτοσχεδιάζουμε τη ζωή μας, από την γέννησή μας κι όλας; Δεν υπάρχει manual. Εγχειρίδιο! Μα μία διαρκής αυτοσχεδιαστική εγχείρηση! Λες ο Θεός να ήρθε για να του δώσουμε φακελάκι;

-Αν ασχοληθεί μαζί μας, θα είναι και ανθρώπινος… Δεν θα μας είχε αφήσει μόνους. Δεν θα έφερνε και κανένα άνθρωπο μαζί του… Λες να μη βρήκε κανένα; Και να είναι όλοι οι άλλοι άτομα… Μήπως είμαστε οι τελευταίοι άνθρωποι;

– Χμ! Και το αντέχεις να είμαστε η ανθρωπότητα; Πάντως αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, σε αγαπάω όπως κανέναν άλλον άνθρωπο στον κόσμο! Γελάνε και οι δύο δυνατά και αγκαλιάζονται.

– Και βέβαια το αντέχω αφού δεν έχουμε άλλη επιλογή. Η αγκαλιά μας είναι μοναδική ! Και με αυτή θα αγκαλιάσουμε τον κόσμο. Προχωράνε και οι δύο μαζί προς την άκρη της σκηνής και μπροστά στο κοινό, ανοίγουν τα χέρια τους και δημιουργούν μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ αγκαλιά, φωνάζοντας δυνατά:

Για την Ανθρωπότητα, ρε γαμώτο !

Κλείνει η σκηνή. Σκοτάδι. Πίσω από την αυλαία, βλέπουμε δύο κεριά αναμμένα .