Ο μπαγλαμάς ακόμα και σπασμένος

αγγίζει τις χορδές μας

λες και δεν έχει ανάγκη

να παίξει για να τον ακούσουμε

κι όταν κλαίμε κι εμείς

δεν είναι από παράπονο

αλλά για να τον συνοδεύσουμε

στην ελληνική του πορεία

δίχως να διστάσουμε μια στιγμή.