Όταν το μαύρο απέκτησε χρώματα, ένα κομμάτι του καλοκαιριού άγγιξε τον χειμώνα στην καρδιά των ανθρώπων. Έτσι η θλίψη έγινε αίσθημα ανάγκης και το μίζερο έπεσε για να φανεί το μεγαλείο της αθλιότητας που δεν παραδίδεται ακόμα και όταν όλοι πιστεύουν ότι όλα είναι χαμένα. Τότε τα κορμιά μας γίνονται ένα μόνο σώμα ικανό ν’ αντέξει την επίθεση της βαρβαρότητας και να ανατρέψει τα δεδομένα που σκλαβώνουν μόνο εκείνους που δεν παλεύουν. Μόνο που η ζωή θέλει να ζήσει δίχως να σκοτώσει, δίχως να σταυρώσει τους άλλους, τους συνανθρώπους πάνω σ’ ένα φράχτη. Γιαυτό τα χρώματα ακόμα και λερωμένα από τη λάσπη και τα μελάνια, συνεχίζουν να είναι ανθρώπινα διότι είναι ψηφίδες της ανθρωπότητας.