Ευτέρπη (μουσική): Αμαλία Χατζηαθανασίου
Ερατώ (λυρική ποίηση): Άννα Μαρασλή,
Θάλεια (κωμωδία): Δήμητρα Μπαχαρίδου
Καλλιόπη (επική ποίηση): Ελεάνα Λαπανούδη
Κλειώ (ιστορία): Ελένη Μηλώσα
Μελπομένη (τραγωδία): Κωνσταντίνα Δαλακούρα
Ουρανία (αστρονομία): Μαρία Καρακατσάνη.
Πολυμνία (ύμνοι): Μαρίνα Προβατίδου
Τερψιχόρη (χορός): Ξένια Ρηγούδη,
Άνθρωπος: Χατζίκ Κασαπιάν

Εννέα μούσες, ένας άνθρωπος. Σκηνή σκοτεινή εκτός από το φως πάνω στον άνθρωπο. Οι εννέα μούσες είναι η μία πάνω στην άλλη πεταμένες σαν σκουπίδια, πληγωμένες… Σιωπή. Ο άνθρωπος τις αντικρίζει ξαφνικά. Φως πολύχρωμο πάνω τους. Ο άνθρωπος τρέχει προς αυτές. Προσπαθεί να σηκώσει μια αλλά πέφτει και ξαναπροσπαθεί με μία άλλη. Ίδιο παίγνιο με τις άλλες. Αλλαγή φάσης. Τις τραβά μία-μία και τις τοποθετεί μ’ ένα ταφικό τρόπο. Ετοιμάζεται να τις θάψει. Όμως καθώς τις βάζει, την μία δίπλα από την άλλη, δημιουργεί ένα ενιαίο σώμα που δεν έχει πια σχέση με τα κορμιά τους. Τότε μόνο έρχεται μπροστά στη σκηνή και γονατίζει κοιτάζοντας το κοινό. Παραμένει σιωπηλός και ακίνητος με τα χέρια ανοιχτά. Κλαίει.

Χατζίκ: Ποιος διέπραξε αυτό το έγκλημα;

Σιωπή. Μετά ακούμε τις γυναικείες φωνές δίχως να κινηθεί καμιά.

Αμαλία: Η βαρβαρότητα !
Άννα: Ο φράχτης !
Δήμητρα: Η κοινωνία !
Ελεάνα: Το κράτος !
Ελένη: Η βία !
Κωνσταντίνα: Η αδιαφορία !
Μαρία: Η δειλία !
Μαρίνα: Η υποκρισία !

Σιωπή. Ο άνθρωπος γυρίζει πίσω στις μούσες.

Χατζίκ: Ποιος μίλησε;
Αμαλία: Η Ευτέρπη !
Άννα: Η Ερατώ !
Δήμητρα: Η Θάλεια !
Ελεάνα: Η Καλλιόπη !
Ελένη: Η Κλειώ !
Κωνσταντίνα: Η Μελπομένη !
Μαρία: Η Ουρανία !
Μαρίνα: Η Πολυμνία !
Ξένια: Η Τερψιχόρη !

Ο άνθρωπος τις σηκώνει μία μία μέσα στη σιωπή!

Χατζίκ: Πώς τόλμησαν να σας πληγώσουν;
Όλες μαζί: Με τη λήθη !
Χατζίκ: Θα είμαι η μνήμη σας…
Όλες μαζί: Είμαστε νεκρές. Χρόνος.

Με τα κομμάτια μας έφτιαξαν ένα φράχτη εναντίον των ανθρώπων.

Χατζίκ: Στην πατρίδα μου επέζησα στη γενοκτονία και τώρα αντιμετωπίζω τη γενοκτονία της μνήμης.

Χορογραφία. Οι μούσες καλύπτουν όλη τη σκηνή και περιστρέφονται γύρω από τον άνθρωπο. Όταν τον ακουμπούν μόνο μιλούν.

Αμαλία: Δεν επιζήσαμε…
Άννα: Μας έσπασαν τα χέρια…
Δήμητρα: Έχυσαν μπετό στα πόδια μας…
Ελεάνα: Έδεσαν σύρματα στα μαλλιά μας.
Ελένη: Έσκισαν το δέρμα μας.
Κωνσταντίνα: Έκλεψαν το πνεύμα μας.
Μαρία: Ξέχασαν τις αξίες.
Μαρίνα: Εκτέλεσαν την ανθρωπιά.
Ξένια: Για την κοινωνία της λήθης…
Χατζίκ: Όχι !
Όλες μαζί: Ποιος τόλμησε ν’ αντισταθεί;
Χατζίκ: Εγώ !
Όλες μαζί: Ποιος είσαι εσύ;
Χατζίκ: Ο άνθρωπος.
Όλες μαζί: Δεν υπάρχει άνθρωπος εδώ. Είναι απαγορευμένοι από το φράχτη.
Χατζίκ: Τότε πρέπει να πέσει ο φράχτης.
Όλες μαζί: Είναι αδύνατον. Το αποφάσισε το κράτος και η βία.
Χατζίκ: Τα ίδια καταδίκασαν τον Προμηθέα.
Όλες μαζί: Είσαι παράξενος, άνθρωπε. Η αλαζονεία σου θα σε σκοτώσει και σένα.
Χατζίκ: Αφού επέζησα της γενοκτονίας, τίποτα δεν μπορεί να μ’ εμποδίσει.
Όλες μαζί: Και ο φράχτης;
Χατζίκ: Είναι ανίκανος μπροστά στην νοημοσύνη.
Αμαλία: Μήπως έχει δίκιο ο άνθρωπος;
Άννα: Δεν ξέρει τι λέει.
Δήμητρα: Ξέρει όμως τι κάνει.
Ελεάνα: Και τι σημαίνει αυτό;
Ελένη: Μπορεί να μας ζωντανέψει.
Κωνσταντίνα: Μα πως είναι δυνατόν;
Μαρία: Ο Προμηθέας βοήθησε…
Μαρίνα: Ακόμα και τον Δία…
Ξένια: Όταν τον είχαν ακρωτηριάσει.
Χατζίκ: Αν πέσει ο φράχτης τότε θα ζήσετε και πάλι ελεύθερες.
Όλες μαζί: Ας πέσει τότε !

Πέφτει η αυλαία