-Γιατί ο Δάσκαλος δεν έγραψε τίποτα για τον Μελιδόνη;
-Θα υπάρχει λόγος.
-Και αυτό σου αρκεί;
-Όχι, αλλά προσπαθώ να καταλάβω.
-Κι εγώ.
-Γιατί πιστεύετε ότι έπρεπε;
-Διότι, ήταν γνώστης της τουρκικής γλώσσας.
-Παράξενο επιχείρημα.
-Κι όμως…
-Διότι, ήταν μέλος τις Φιλικής Εταιρείας…
-Ακόμα πιο εύστοχο…
-Και το ερώτημα παραμένει.
-Μήπως δεν ήρθε η ώρα;
-Τι θες να πεις;
-Περίμενε τις 15 Φεβρουαρίου…
-Του 1822;
-Μπορεί… Βλέπει τον χρόνο διαφορετικά από εμάς και το ξέρεις.
-Μέσα στο έτος βλέπει και τον χρόνο.
-Τι έγινε στις 15 Φεβρουαρίου 1822;
-Δίχως να το μάθουν οι άλλοι αρχηγοί, πήγε τη νύχτα στο χωριό Βαθειακό.
-Το γνωστό για τους αιμοβόρους κατοίκους και τους διαβόητους Αμπαδιώτες Τούρκους.
-Μόνος του;
-Όχι, με ογδόντα πολεμιστές…
-Και τι έγινε;
-Τα όπλα και τα τρόφιμα τα φύλαγαν στο τζαμί.
-Και τι έκανε ο Μελιδόνης;
-Μίλησε στα τουρκικά…
-Έτσι, λοιπόν.
-Και τι είπε;
-Ότι ερχόταν απ’ το Ηράκλειο και ζήτησε να του ανοίξουν την πύλη.
-Και ξεγέλασε τους φρουρούς;
-Ναι!
-Και του άνοιξαν;
-Ωραίος!
-Τι ωραίος, γαμάτος θες να πεις!
-Και που να ήξερες τη συνέχεια.
-Μα, τώρα είναι πιο δύσκολο να καταλάβω γιατί ο Δάσκαλος δεν έγραψε τίποτα γι’ αυτό το θέμα.
-Για τα παιδιά ή για μας;
-Για την παιδική χαρά, τι να σου πω τώρα, αφού ξέρεις τι εννοώ.
-Σκότωσαν τους δεκαοχτώ φρουρούς.
-Ομάδα κρούσης!
-Στρατηγική.
-Και μετά πήραν όσο όπλα και εφόδια μπορούσαν να κουβαλήσουν.
-Κλεφτοπόλεμος.
-Ανταρτοπόλεμος.
-Ασύμμετρη δράση…
-Και πλάγια σκέψη !
-Έτσι !
-Δε βγάζω νόημα. Ντόμπρα και σταράτα.
-Τι μπορεί να τον ενόχλησε;
-Το τέλος του δικού του.
-Δηλαδή;
-Όταν γύρισαν στο στρατόπεδο ο πεντακοσίαρχος Βουρδουμπάς έκανε έντονες παρατηρήσεις στον Μελιδόνη.
-Άρχισαν…
-Εγώ θα τον έγραφα…
-Μετά από τέτοια νίκη ειδικά !
-Ο Μελιδόνης έκανε το ίδιο και απάντησε με περιφρόνηση…
-Τότε, έγινε καβγάς…
-Σωστά.
-Άντε πάλι…
-Και ο Βουρδουμπάς μαχαίρωσε τον Μελιδόνη.
-Γαμώ την κοινωνία του !
-Αχ, τέτοια να μην είχαμε.
-Τώρα, ξέρω λοιπόν.
-Έτσι χάθηκε λοιπόν ο δικός του.
-Τώρα που ξέρουμε θα είναι και δικός μας.
-Το πρόβλημα δεν είναι αυτό.
-Ποιο είναι τότε;
-Αν εμείς θα γίνουμε δικοί του.
-Θα βάλει το χέρι του ο Δάσκαλος.
-Καλύτερα όχι.
-Ας βάλει το μυαλό του πάντως. Αυτό είναι το πρέπον για μας !