Ο Ιππότης δεν είχε καμία εμπιστοσύνη στο διπλωματικό σώμα. Διατηρούσε στην μνήμη του τις πολλές αποτυχίες και κυρίως τις προδοσίες για τις οποίες ήταν υπεύθυνο μέσα στον χρόνο. Αυτό δεν τον εμπόδισε να αντιμετωπίζει ανά περίπτωση ορισμένους από τα μέλη του. Η βιβλιοθηκάριος ήξερε καλά ότι δεν ήταν αντίθετος αλλά ότι ενεργούσε έτσι από επιλογή. Ωστόσο στην περίπτωση του μαθητή του με το όνομα ο διπλωμάτης, όλα ήταν διαφορετικά. Κι ο λόγος ήταν απλός. Ο Δάσκαλος ήξερε το μυστικό του διπλωμάτη. Γιατί ήταν ήδη εκεί πριν ακόμα τη γενοκτονία που είχε σημαδέψει την ιστορία της οικογένειάς του. Ο διπλωμάτης το είχε ψάξει, ο Δάσκαλος το είχε βρει. Μαζί εργάζονταν για τον αγώνα και σε πολλές γλώσσες, όπως οι Ιωαννίτες. Ήξεραν και οι δυο ότι αυτό το στάδιο ήταν απαραίτητο για το έργο. Μόνο που αυτό δεν μπορούσε να είναι αρκετό από μόνο του. Κυρίως με τα νέα στοιχεία στο θέμα του απέραντου γαλάζιου. Ο διπλωμάτης σκέφτηκε αρχικά ότι δεν υπήρχε καμία αναφορά και στη συνέχεια, σιγά σιγά, η διδασκαλία του Δασκάλου έπαιρνε σάρκα κι οστά στο πνεύμα του και συνειδητοποιούσε το μέγεθος της ολιστικής προσέγγισης. Αυτό δεν ήταν πια ένα απλό όραμα ή ένας τοπικός στόχος αλλά πραγματικά ένα στρατηγικό σχέδιο μιας εμβέλειας τόσο μεγάλης που ήταν απαραίτητο να το κρύψει μέσα στο πάχος του χρόνου ώστε να παραμείνει αόρατο στον εχθρό. Αυτή η ανοιχτή δομή με τον τρόπο του Umberto Eco δεν εξαρτιόταν από τον αναγνώστη. Μόνο η κατανόηση από αυτόν τον τελευταίο ήταν περιορισμένη από την ίδια του την φαντασία.
Έτσι ο διπλωμάτης μεταμορφωνόταν όπως το έργο του Richard Strass για να βοηθήσει να βοηθά αλλά όχι μόνο. Στην πραγματικότητα είχε καταλάβει ότι έπρεπε να είναι έτοιμος για ακόμα μία θυσία στην επόμενη ζωή. Έτσι άρχισε να μεταφράζει επί τόπου τις σκέψεις του Δασκάλου ενώ αυτός άκουγε αυτή τη μουσική του 1945 για να προετοιμαστεί για να βυθιστεί βαθύτερα μέσα στον χρόνο κάνοντας μία παύση ή καλύτερα ακούγοντας μία σιωπή που τον μετέφερε αρχικά στο 1898 μετά την ναζιστική βαρβαρότητα, χάρη στον χρωματισμό αλλά κυρίως στον ρομαντισμό του που προσέγγιζε σταδιακά από το 1615 στη συνέχεια το 1605, την χρονιά όπου εμφανίστηκε ο Ο ευφάνταστος ευπατρίδης Δον Κιχώτης της Μάντσα, ο οποίος τον έφερε πίσω στην περίφημη ναυμαχία της Ναυπάκτου μέσω του διάσημου κουλού. Ο διπλωμάτης προσπάθησε να σημειώσει αυτή τη νοητική πορεία για να ξαναβρεί το φως μέσα στο σκοτάδι της κοινωνίας. Ο Δάσκαλός του είχε αυτή την τέχνη να βρίσκει συνδέσμους μέσα στο χώρο και στον χρόνο που εξηγούσαν τις πράξεις της ιστορίας και το χρονικό του μέλλοντος. Μετά από όλα αυτά επρόκειτο πράγματι για την μεγάλη υπόθεση που είχε δει τους περασμένους αιώνες. Γιατί η αμφισβήτηση σχετικά με την υπεροχή της βαρβαρότητας δεν ήταν μια μικρή υπόθεση. Αυτό ακόμα κι ο διπλωμάτης μπορούσε να το δει ενώ ανακάλυπτε ακόμα τα μυστήρια του Χρόνου. Εκείνη την στιγμή ο Δάσκαλος του μίλησε για να σημειώσει μία ακόμα απαραίτητη ένδειξη στη συνέχεια της ιστορίας.