Για να αντιληφθούμε πραγματικά τι σημαίνει πρακτικά, σε οικονομικό επίπεδο να βρεθούν στην ελληνική ΑΟΖ, κοιτάσματα φυσικού αερίου σε περιοχές όπως είναι τα Ιωάννινα, το Ιόνιο κι η Νότια Κρήτη, για να μην έχουμε να εξετάσουμε και τις κλασσικές φοβίες, πρέπει να έχουμε ένα γενικό υπόδειγμα. Για να γίνει αυτή η εκτίμηση δίχως να βασίζεται μόνο σε θεωρητικές προσεγγίσεις, μελετήσαμε το παράδειγμα του κοιτάσματος Αφροδίτη, με την πολύτιμη βοήθεια του ανεκτίμητου Σόλωνα Κασσίνη. Το κοίτασμα Αφροδίτη που βρίσκεται στο οικόπεδο 12 της κυπριακής ΑΟΖ αντιπροσωπεύει 200 Δις m3. Αν θεωρήσουμε ότι η συνολική επένδυση είναι της τάξης $18 Δις σε μία διάρκεια τεσσάρων ετών, από τα οποία, $1 Δις αφορά στις γεωτρήσεις, $2 Δις για αγωγό μεταφοράς στην ξηρά και $15 Δις για χερσαίες εγκαταστάσεις υγροποίησης, τότε έχουμε ένα λειτουργικό μοντέλο, το οποίο είναι μία καλή προσομοίωση της κυπριακής περίπτωσης έως να ανακαλυφθούν κι άλλα κοιτάσματα στα άλλα εννέα οικόπεδα, όπου έχουμε υποψηφιότητες από τα δώδεκα οικόπεδα του δεύτερου γύρου αδειοδότησης της κυπριακής δημοκρατίας. Με την υπόθεση ότι κοινό μέσο όρο, η διάρκεια εκμετάλλευσης θα είναι 22 χρόνια κι ότι η αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου θα είναι της τάξης του 2% ανά έτος, τότε μπορούμε να υπολογίσουμε ότι η συνολική απολαβή δημοσίου είναι της τάξης $72 Δις και με το σημερινό νόμισμα (με discounted 6%) τότε έχουμε $33 Δις. Μπορούμε μάλιστα να υπολογίσουμε ότι η μέγιστη ετήσια απολαβή από το κράτος θα είναι το πέμπτο χρόνο και θα είναι της τάξης $5 Δις. Τώρα αν υπολογίσουμε με βάση αυτή την μονάδα, αλλά δίχως να πολλαπλασιάζουμε το κόστος των εγκαταστάσεων για κοιτάσματα τα οποία βρίσκονται σε σχετικά μικρή απόσταση, όπως είναι το κοίτασμα Ταμάρ, Νταλίτ και Λεβιάθαν κι αν υπολογίσουμε ότι περιμένουμε στη Κύπρο, γύρω στις 14 Αφροδίτες, τότε μπορούμε να εκφράσουμε πρακτικά και τα αναμενόμενα οικονομικά οφέλη της Ελλάδας ακόμα κι αν περιοριστούμε στις περιοχές που προαναφέραμε. Με αυτά τα δεδομένα μπορούμε να κατανοήσουμε όλοι μας την αξία της ΑΟΖ, τουλάχιστον όσον αφορά στους υδρογονάνθρακες κι ειδικά για το φυσικό αέριο. Με άλλα λόγια, το θέμα της ΑΟΖ δεν είναι μία θεωρητική προσέγγιση που παύει με τη θέσπισή της. Η ουσία είναι μετά τη θέσπιση για την πατρίδα μας και για το λαό μας. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να προσθέσουμε ότι μία εξόρυξη, με τον αγωγό και το σταθμό υγροποίησης αντιπροσωπεύει συνολικά με τις επιπτώσεις της γύρω στις 100.000 θέσεις εργασίας. Αλλά αυτό θα το αποδείξει η επόμενη πραγματικότητα που ετοιμάζεται τώρα.