Η ενέργεια της πεταλούδας δεν γίνεται αντιληπτή παντού. Δεν είναι όπως το φαινόμενο. Κι αν υπάρχει ελκυστής είναι αόρατος γι’ αυτούς που δεν ξέρουν το πεδίο. Όταν όμως αγγίξεις κι εσύ το βουνό εκεί όπου τα καλντερίμια δημιουργούν τις διακλαδώσεις του χρόνου, μπορείς να δεις τους αόρατους κενταύρους να μεταμορφώνονται σε παράξενους ιππόκαμπους για να γίνουν τελικά οι πεταλούδες της ανοιχτής εκκλησίας που δεν έχει σκεπή για να βλέπει ο θεός τον αποκεφαλισμένο άγιο δίχως εμπόδια. Εκεί το πέταγμα κοντά στο μπαλκόνι του λιμανιού, έχει τη μαγεία της ψυχής που δεν εγκαταλείπει τον κόσμο των ζωντανών για να χαιρετήσει την αντίσταση και τη θυσία του εφήμερου όταν παλεύει με την αθανασία. Έτσι μπορείς να φανταστείς τον τρικέφαλο χρόνο να ψάχνει για την ανθρωπιά που εγκατέλειψε ένας σοφός ίππος στην επιθυμία του να πεθάνει αφού μπόρεσε να τον ακουμπήσει το φως πριν καρφωθεί στο βουνό. Μόνο που εσύ δεν θέλησες να πετάξεις με τον αετό πάνω στο πέτρινα σπίτια γιατί δεν ήθελες το βάρος της ιστορίας. Αλλά όταν έπιασες τα εχινάκια με το στόμα φίλησες και πάλι την αγάπη του θνητού θεού που επανήλθε για σένα άλλη μια φορά δίχως να το ζητήσεις αλλά από ανάγκη. Αυτή είναι η ενέργεια της πεταλούδας.