Το κρασί του προηγούμενου αιώνα
δεν είχε μόνο μια γεύση
ενός ξεχασμένου παρελθόντος
αλλά διατηρούσε μέσα του
το χρώμα του ήλιου του Νότου
εκεί που είχε γεννηθεί
με τις δεκατρείς ποικιλίες του,
με ένα μοναδικό στόχο
να παραμείνει διαχρονικό
για την μνήμη του μέλλοντος
και για να μην ξεχάσουμε
τις θυσίες των ανθρώπων
μιας εξαιρετικής χρονιάς
όπου το κάστρο έδωσε
ό,τι καλύτερο είχε
στους επόμενους ανθρώπους
δίχως ν’ ασχοληθεί
με τα κοινωνικά
που ξεχάστηκαν τώρα
αλλά για να ζήσει η ουσία
ανεξαρτήτως εξουσίας
για ένα κομμάτι ανθρωπιάς
που δεν γονάτισε.