Οι επίλεκτοι δεν είναι ανάγκη να γίνουν πολιτικοί, ιατροί ή δικηγόροι για να υπάρχουν. Δεν περιμένουν τίποτα από την κοινωνία, διότι τη γνωρίζουν από μικροί όταν δεν τους έδινε σημασία, ενώ την έκριναν ήδη. Ακόμα κι αν δεν είναι απαγορευμένοι εξ αρχής, ξέρουν ποιο θα είναι το τέλος διότι, η οντολογία τους είναι μόνο τελεολογία. Με αυτόν τον τρόπο, δεν έχουν λόγο να είναι ανταγωνιστικοί, αφού παράγουν έργο μόνο για τους άλλους. Και κάθε τους έργο συμβάλλει στο έργο της Ανθρωπότητας. Δεν αναρωτιούνται λοιπόν αν έχουν αξία, διότι ξέρουν ότι είναι μόνο ανάγκη. Κάθε τους κίνηση είναι αναπόφευκτη, διότι παίζει ένα ρόλο μέσα στο ανθρώπινο συλλογικό. Δεν αποτελούν όμως μια συλλογή και κανένα σύστημα δεν μπορεί να τους ταξινομήσει λες και είναι σποραδικές ομάδες, όπου υπάρχουν μόνο τέρατα για τη γνώση. Δεν είναι βιβλία, ούτε λεξικά, όπως θα το περίμεναν οι περισσότεροι, αλλά εγκυκλοπαίδειες που δεν ασχολούνται με την αποδοχή τους, γιατί είναι συνειδητοποιημένοι ότι κανείς δεν θα διαβάσει παρά μόνο την ώρα της ανάγκης, όταν το κενό της κοινωνίας εμφανιστεί και πλησιάσουν άθελα τους την κενότητα. Τότε οι εγκυκλοπαίδειες, τα έργα δίχως υπογραφές, όπως είναι οι βυζαντινές εικόνες, τότε μόνο θα φανούν χρήσιμες για όσους ψάχνουν το φωτεινό μονοπάτι. Έτσι οι επιλεκτικοί γίνονται δάσκαλοι για μερικούς μαθητές που θα κάνουν ό,τι δεν μπορούν για να συμπληρώσουν την ανθρωπιά τους και να σκεφτούν συλλογικά την εξέλιξη του κόσμου εκτός πραγματικότητας, αφού θα είναι ο επόμενος, εκείνος που δεν είχαν σκεφτεί ότι θα μπορούσε ν’ αποτελέσει μια ουτοπία. Έτσι οι επίλεκτοι παραμένουν αδιανόητοι για τους περισσότερους ακόμα και αν ζουν στον κόσμο που δημιούργησαν.