Αυτήν την περίοδο, όπου κανείς πια δεν πιστεύει σε τίποτα, μια απλή συνάντηση ανθρώπινη, αρκεί να φέρει την απαραίτητη σπίθα όχι για να γίνει φωτιά, αλλά για να διαδώσει το φως και να ξεφύγουμε επιτέλους από το σκοταδισμό. Εκτός κοινωνικού πλαισίου υπάρχει αυτή η ανθρωπιά που αγωνίζεται για την πατρίδα, γιατί δεν μπορεί να αφήσει τους άλλους να καταπατάνε δίχως να μπει στην αντίσταση. Όταν όμως συνειδητοποιείς την ηλικία των ανθρώπων που έρχονται και ζουν σε αυτή τη συνάντηση, καταλαβαίνεις ότι δεν μιλούν για το μέλλον τους, αφού δεν έχουν πια αλλά αποκλειστικά για των άλλων, τότε αντιλαμβάνεσαι βαθύτερα την έννοια της θυσίας και του αλτρουισμού. Και κάθε λέξη που θα ειπωθεί είναι ένα στίγμα της ιστορίας, για να προετοιμαστεί το μέλλον της πατρίδας, τότε σε γεμίζει με περισσότερη ανθρωπιά η όλη προσπάθεια. Τότε ο καθένας νιώθει τόσο βαθιά την προσφορά των άλλων, που θέλει να δώσει ακόμα περισσότερο από τον εαυτό του. Έτσι βλέπεις την ενεργοποίηση της κενότητας που παλεύει ενάντια στο κενό της βαρβαρότητας, διότι υπάρχει ανάγκη. Και μετά σ’ αυτή την αναζήτηση της αλήθειας βλέπεις ξαφνικά να παρουσιάζεται η ομορφιά μέσω της μουσικής που σ’ αγγίζει στην καρδιά, για να σου γεμίσει το μυαλό με σκέψεις.