Η ξύλινη πέτρα δεν ήταν ένα μυστήριο όπως πίστευαν οι περισσότεροι αλλά ο πυρήνας της θάλασσας που ακουμπούσε σιωπηλά τα βάθη του ουρανού πέρα από το παράλογο και την παρανόηση του παρόντος, για να σηκώσει το μονοπάτι των ανθρώπων που έβλεπαν το μέλλον με την αρχιτεκτονική του παρελθόντος που δεν είχε ανάγκη να βλέπει γιατί ήξερε ήδη από το σχήμα της ιστορίας, τη συνέχεια του κόσμου δίχως να φοβάται τις παρεμβάσεις των βάρβαρων εχθρών διότι έγραψε μόνη της την μοίρα της με το Δάσκαλο της αλήθειας δίχως λέξεις μα μόνο με τη σκέψη κι αν τώρα έχουμε και πάλι τη γέφυρα του Ελληνισμού μετά την Άλωση, τη Γενοκτονία, τη Μεγάλη Καταστροφή και το Έγκλημα Πολέμου, ήταν επειδή το πρέπον το είχε ορίσει μέσω του Χρόνου και της Ανθρωπότητας για να μην υπάρχει πια αδικία και μέσω της αναγνώρισης και της ποινικοποίησης, να δημιουργήσει τη δομή που θα αντέξει το βάρος του φωτός για να φύγουν οι σκιές από την πατρίδα του ήλιου και να πάρουν εκδίκηση τα κλεμμένα όνειρα μιας ζωής γεμάτης θυσίες για τους άλλους αφού κάθε πέτρα του ξύλου ήταν το ψηφιδωτό πάνω στο οποίο θα ερχόταν η άνοιξη που τόσο πεθύμησε μετά από τόσους χειμώνες που έδερναν τη μνήμη, που έσπαζαν τα δάκτυλα για να μη γράψει την επόμενη πραγματικότητα που επιτέλους ήρθε.