Στην πρόβα, πολλοί ηθοποιοί έχουν την τάση να αφιερώνονται άμεσα στο καλλιτεχνικό μέρος της υποκριτικής τους, θεωρώντας ότι βρίσκονται στο πλαίσιο του σολιψισμού, για να υποστηρίξουν νοητικά τη θέση τους. Βέβαια με αυτήν την στρατηγική αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της ύπαρξης των άλλων, αλλά και της σκηνοθεσίας. Αυτή η βιασύνη για την πρόσβαση στην τέχνη, δίχως το ενδιάμεσο της τεχνικής, καταλήγει σε μία αστάθεια όσον αφορά στην ερμηνεία. Η έλλειψη υποβάθρου δεν επιτρέπει μία υψηλή απόδοση στον ηθοποιό. Τα προβλήματα εντοπίζονται ήδη στην πρόβα, διότι δεν παρουσιάζεται εξέλιξη στην ερμηνεία. Ενώ υπάρχουν αλληλοεπιδράσεις με τους άλλους ηθοποιούς, το πρόβλημα παραμένει και μάλιστα βρίσκει μία ισορροπία Nash, αφού δεν υπάρχει ουσιαστική συνεργασία μεταξύ τους. Έτσι πιο θεωρητικό το πρόβλημα του σκηνοθέτη κωδικοποιείται στρατηγικά ως μία μετατροπή της ισορροπίας Nash σε μία λύση Pareto. Με άλλα λόγια πρέπει να υπάρξει μία επένδυση χρόνου όσον αφορά στην τεχνική για να σπάσει την ατομικότητα και να φανεί η συλλογικότητα των ηθοποιών. Η εξέλιξη αρχίζει από την έννοια του συνόλου, μετά της ομάδας και τελικά του θιάσου. Μέσω της ενίσχυσης της δομής και της χρήσης του κοινού ως καταλυτικό στοιχείο, ο σκηνοθέτης μπορεί να δημιουργήσει θετικές αντιδράσεις. Πιο συγκεκριμένα οι ηθοποιοί που βρίσκονται αρχικά στο πλαίσιο του και στο πεδίο του, μπορούν να παίξουν στο πεδίο δράσης την ώρα της πρόβας και στη συνέχεια στο πεδίο μάχης την ώρα της παράστασης. Με αυτόν τον τρόπο, η τεχνική υποστηρίζει την ύπαρξη μίας τέχνης που βασίζεται σε δομικά και στρατηγικά νοητικά σχήματα. Έτσι οι ηθοποιοί εισχωρούν ομαδικά στο έργο και στο κείμενο μέσω της μαιευτικής του σκηνοθέτη που αναδεικνύει την αρχική σύνθεση ως παράσταση και όχι ως απλοϊκή αναπαράσταση που δεν αντέχει την κριτική.