Αν σκεφτείς ότι ένας από τους πρώτους Θρακιώτες που συναντήσαμε ήταν Μεξικανός, τότε θα μπορέσεις να καταλάβεις το παράδοξο της κατάστασης. Διότι είναι ένας από αυτούς που γνωρίζουν το θάνατο από κοντά και χαμογελούν όταν τον συναντούν λες και ξέρουν ότι υπάρχει και μετά κι ότι το πριν είναι μόνο για να το προλάβεις, αν ζήσεις βέβαια επί της ουσίας. Όταν όμως βρίσκεσαι στη Θράκη και ειδικά στη Κομοτηνή, όπου ένα μόνο προξενείο δίχως ονομασία επιβάλει τη γνώμη του λόγω κοινωνικής αδράνειας, μπορεί να νιώσεις στο πετσί σου τη φιλία του Μεξικανού που ξέρει από αγνοούμενους και νεκρούς και δεν υπολογίζει τις κοινωνικές συμβάσεις. Κι όταν έφυγε πρέπει να το ξέρεις, έφυγε ένα κομμάτι της Θράκης, μια ολόκληρη πρεσβεία που προωθούσε τον Ελληνισμό που προστάτευε τους Πομάκους, γιατί κανείς δεν μπόρεσε να του επιβάλει τη γνώμη και πάντα ελεύθερος ακόμα και δυστυχισμένος, έλεγε και φωτογραφούσε τα σχήματα που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο. Έτσι έγινε πρόσωπο ενός θεατρικού που έγραφε για την επόμενη αλήθεια δίχως συμβιβασμούς και αυτοσχεδιασμούς, διότι ήταν κωδικοποιημένα από την αρχή.