Το μαύρο φτερό
δεν πέταξε
αλλά παρέμεινε
μέσα στο χώρο
όπως ήταν το πρέπον
για το διανοούμενο
που το είχε φέρει
από το παρελθόν
για να μην ξεχάσει
το πέρασμα
του ιππότη
δίχως πανοπλία
και τώρα εσύ
αναρωτιέσαι
γιατί ο ιστορικός
αγαπά τόσο πολύ
ένα μύθο
γιατί δεν ξέρεις
για την ουσία
ούτε τη θυσία
και γιατί γράφει
μ’αυτό το φτερό
που έγινε μαύρο
με το μελάνι.