Μετά τη δράση, ο μικρός οπλίτης κάθισε πλάτη με πλάτη με το δάσκαλό του, ήξερε ότι ήταν η αρχή.
– Κι αν δεν είμαστε αρκετοί;
– Τότε θα πεθάνουμε.
– Μα δεν έχουμε άλλη επιλογή ;
– Όχι.
– Γιατί δάσκαλε;
– Οι Έλληνες αγαπούν την ελευθερία.
– Κι εγώ.
– Αυτό όμως έχει μεγάλο κόστος.
– Για ποιο λόγο;
– Δεν αποδεχόμαστε τη σκλαβιά, όσο δυνατοί κι αν είναι οι εχθροί μας.
– Ακόμα κι αν είναι περισσότεροι;
– Τότε έχει αξία το πιστεύω μας.
Πάνω στο νησί της Σαλαμίνας περίμεναν την επίθεση των εχθρών. Κι ο μικρός οπλίτης μετρούσε τα καράβια του περσικού στόλου.
Ο αριθμός τους όλο και ανέβαινε.
Αλλά δεν έλεγε τίποτα στο δάσκαλο που δεν τα κοιτούσε καν.
– Τα μέτρησες ;
– Όχι δάσκαλε… Δηλαδή ναι, αλλά δεν τέλειωσα.
– Γιατί τα μετράς ;
– Για να ξέρω.
– Τι πράγμα ;
– Το πλήθος του εχθρού…
– Τότε θα φοβηθείς…
– Όχι, όχι, δηλαδή δεν νομίζω.
– Όσοι και αν είναι δεν αξίζουν την ελευθερία μας.
– Πώς τα συγκρίνετε ;
– Δεν τα συγκρίνω, είναι ασύγκριτα.
– Και πώς θα τους αντιμετωπίσουμε ;
– Με την στρατηγική μας.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο δάσκαλος χρησιμοποιούσε τη λέξη αυτή.
Αλλά αυτή τη φορά ο τόνος της φωνής του ήταν διαφορετικός.
Δεν ήταν πια ένα όραμα.
Σε λίγο θα ζούσαν τη πράξη.
Και θα άλλαζε η πραγματικότητα.
– Δάσκαλε, θα εφαρμόσουμε αυτά που μάθαμε ;
– Όχι μόνο.
– Δηλαδή ;
– Θα εκμεταλλευτούμε τον αριθμό τους.
– Μα δεν τον μετρήσατε !
– Οι εχθροί μας δεν μέτρησαν το ελάττωμά του !
– Τι σημαίνει αυτό ;
– Η επίγνωση της αδυναμίας σου, σου δίνει δύναμη.
– Ενώ αυτοί…
– Πιστεύουν ότι είναι αθάνατοι.
– Κι εμείς ;
– Ξέρουμε ότι πεθαίνουμε για την ελευθερία μας.
Ενώ φυσούσε ο άνεμος της Σαλαμίνας, οι δύο ελεύθεροι σηκώθηκαν.
Λόγω αγάπης.