Ακίνητη μέσα στη ζωή
πάνω στο κρεβάτι
με τα κάγκελα
περιμένεις σιωπηλά
να δεις τον ουρανό
ενός ταβανιού
να φύγουν τα σύννεφα
και να φανεί επιτέλους
ένας άνθρωπος
ακόμα κι αν ήταν τέρας
να σε κοιτάξει
να σε δει
να σ’ αγγίξει
με το βλέμμα του
και με ένα χαμόγελο
στα χείλη του
για να έχουν
νόημα τα βάσανα
της ζωής και της ουσίας.