Όλοι δίνουν μεγάλη σημασία στην επίβλεψη ενός έργου δίχως να αντιλαμβάνονται ότι βρίσκονται ήδη στο χώρο του μετά και κατά συνέπεια μόνο διορθωτικές κινήσεις μπορούν να κάνουν. Το σοβαρό πρόβλημα εμφανίζεται όταν υπάρχουν μη αναστρέψιμες πράξεις, διότι σε αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει δυνατότητα διόρθωσης. Έτσι αν και είναι σημαντική η επίβλεψη δεν μπορεί να είναι θεμελιακή, και σε αυτό το επίπεδο μοιάζει με την τακτική και όχι βέβαια με τη στρατηγική. Η πρόβλεψη λειτουργεί με το αόρατο και η επίβλεψη με το ορατό. Κι αφού φαίνεται μετά δεν κρύβεται γιατί υπάρχει. Στην ουσία για να δημιουργήσεις την επόμενη πραγματικότητα, πρέπει να είσαι εξωπραγματικός για να μην είσαι εγκλωβισμένος στην προηγούμενη πραγματικότητα και αναγκαστείς να υποκύψεις σε μία πολιτική του ρεαλισμού που δεν είναι ικανή ν’ αλλάξει τα δεδομένα γιατί τα θεωρεί δεδομένα. Με την πρόβλεψη, μπορούμε να κατασκευάσουμε προαπαιτήσεις που θα δημιουργήσουν απαιτήσεις και στη συνέχεια υλοποιήσεις. Λειτουργούμε θέτοντας πρώτα το πλαίσιο, μετά το πεδίο, ύστερα το πεδίο δράσης και τελικά το πεδίο μάχης. Με αυτόν τον τρόπο και τον διαχωρισμό μπορούμε να είμαστε πιο αποτελεσματικοί στην προετοιμασία των γεγονότων και αυτά δεν είναι πια τυχαία και αυθαίρετα αλλά αναγκαία διότι απαντούν σε απαιτήσεις και τα έχουμε προδιαγράψει έτσι ώστε να μη χρειάζεται μια περιγραφή εκ των υστέρων. Αυτή η μέθοδος εξασφαλίζει μια δυναμική που αποτρέπει την παθητικότητα απέναντι στα γεγονότα. Γι’ αυτό το λόγο υπάρχει η συνειδητή έννοια των δημιουργικών γεγονότων. Αυτή η δημιουργία μακράν της ισορροπίας, δίνει μη ανιχνευμένες δυνατότητες για όσους εξετάζουν τα γεγονότα μόνο μετά την ύπαρξή τους. Διότι η πρόβλεψη μπορεί να υποστηριχθεί και από τον στρατηγικό σχεδιασμό, ενώ η επίβλεψη είναι αλγοριθμική δίχως να παρέχει πρωτοβουλία αφού η απάντηση έρχεται μετά το αποτέλεσμα και δεν το προκαλεί. Επιπλέον η πρόβλεψη μπορεί να δημιουργήσει συνειδητά πράξεις οι οποίες είναι μη αναστρέψιμες για να κατασκευάσει μια αλλαγή φάσης που θα φέρει όχι μόνο εξέλιξη αλλά και ανέλιξη λόγω της σκηνοθετικής επιλογής που βέβαια δεν αρκείται στον αυτοσχεδιασμό που νομίζει ότι είναι ελεύθερος ενώ στην πραγματικότητα απλώς αναπαράγει συνήθειες που σκοτώνουν την σκέψη. Ενώ η σκηνοθεσία αναδεικνύει το σενάριο, το σχέδιο, και ταυτόχρονα προετοιμάζει το ρόλο του παίκτη, του ηθοποιού που θα ζήσει την πολλαπλή ζωή του μέσω του έργου της ανάγκης και όχι της τύχης. Και αυτή η διαφορά θα κάνει τη διαφορά που δεν περίμενε κανείς γιατί δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι κομμάτια του μέλλοντος βρίσκονται μέσα στο παρελθόν και ακριβώς εκεί προετοιμάζεται το μετά του παρόντος για να μην είναι το ίδιο και να μπορεί η αλλαγή να μετατρέψει το πλαίσιο σε πεδίο όπου θα εξελιχθούν οι δράσεις που υπάρχουν στο μυαλό του στρατηγιστή που θα δώσει την κατάλληλη συμβουλή στον στρατηγό την ώρα της ανάγκης για να ανατρέψει τις προβλέψεις του εχθρού μέσω της επίβλεψης της υλοποίησης του στρατηγήματος.