Τώρα πια η πληροφόρηση έχει γίνει ένας βασικός στόχος λες και είναι μια διαδικασία αυτοτελής. Έτσι έχουμε πολλά άτομα που μεταφέρουν πληροφορίες για να παράγουν πληροφόρηση χωρίς όμως να τους απασχολεί πραγματικά το γεγονός ότι είναι ανίκανα να εντοπίσουν την παραπληροφόρηση. Το πρόβλημα όμως είναι ότι έχουμε απλώς μια επιτάχυνση της πληροφορίας χωρίς όμως να υπάρχει αξιολόγηση της αντικειμενικής της αξίας. Βέβαια δεν ασχολούμαστε καθόλου με αυτά που παράγουν συνειδητά παραπληροφόρηση για λόγους οικονομικούς θεωρούμε μόνο τα άτομα που δεν τα ξέρουν και απλώς μεταφέρουν δεδομένα πιστεύοντας ότι έχουν κάποια σημασία. Σε αυτό το πλαίσιο γίνεται κατανοητό ότι θα επηρεάσουν τα κοινωνικά δίκτυα που δεν έχουν εγκυκλοπαιδικές γνώσεις και θα βρεθούμε τελικώς με λανθασμένα δεδομένα που υπερισχύουν σε επίπεδο αυτόματης αναζήτησης στο διαδίκτυο. Αυτό το γεγονός παράγει πολλές αρνητικές επιπτώσεις στη λεγόμενη κουλτούρα, αλλά δεν αλλάζει ουσιαστικά τον πολιτισμό και οι στοχευμένες διαδικασίες ξέρουν ότι πρέπει να αποφύγουν αυτές τη δικτύωση για να βρουν αξιόπιστες πηγές για την έρευνά τους. Κατά συνέπεια, το πρόβλημα που μας απασχολεί πραγματικά είναι το εξής. Πολλά άτομα θεωρούν ότι σε αυτό το πλαίσιο συμβάλλουν και σ’ έναν αγώνα συγκεκριμένο μέσω της ελευθερίας της ενημέρωσης και πιστεύουν ότι έχουν να παίξουν ένα σημαντικό ρόλο στη κοινωνία. Αν αυτό περιορίζεται στο κοινωνικό πλαίσιο ουσιαστικά δεν πειράζει, διότι ξέρουμε την αξία της. Έχει λοιπόν σημασία αυτή η ψευδαίσθηση όταν αφορά εθνικά θέματα που αγγίζουν τους ανθρώπους και το λαό, διότι σε αυτήν την περίπτωση απλώς ανησυχούν τους αναγνώστες με δεδομένα που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα και απλώς πλάθουν μια εικονική πραγματικότητα που δεν αλλάζει τίποτα επί της ουσίας. Είναι σημαντικό λοιπόν να αντιληφθούμε ότι οι αγώνες παράγονται πάντα από πολύ λίγους ανθρώπους που είναι συνήθως σπάνιοι. Για όλους τους άλλους μιλάμε μόνο για απασχόληση και όχι για παραγωγή έργου, διότι η εφημερίδα δεν είναι βιβλίο.