Μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά η νομοθεσία είναι ικανή να βάλει όρια και στην ανθρωπιά στην Κύπρο. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι ο τομέας των παιδιών με ειδικές ανάγκες. Αν εξετάσουμε ειδικά των παιδιών που είναι τυφλά, έχουμε ήδη ένα παράδοξο. Η νομοθεσία στην Κύπρο αρχίζει να ασχολείται με αυτά τα παιδιά μόνο μετά τα τρία. Δηλαδή το παιδί έχει δικαίωμα να είναι τυφλό μόνο αν είναι τουλάχιστον τριών ετών. Αν είναι μικρότερο, δεν μπορεί να είναι τυφλό. Κατά συνέπεια, μπορούμε να φανταστούμε ότι ο Νομοθέτης θεωρεί ότι δεν μπορεί να γεννηθεί τυφλό ήδη, ότι δεν μπορεί να τυφλωθεί πριν. Είναι λοιπόν απαραίτητο να υπάρξει μία νομοθετική αλλαγή, για να μην υπάρχει αυτή η ταλαιπωρία για τα παιδιά που είναι τυφλά και για τους γονείς τους. Αυτό το όριο δεν έχει νόημα και είναι μια καθυστέρηση για την ανθρωπιά μέσα στην κοινωνία της αδιαφορίας. Δεν αρκεί όμως αυτό το όριο, υπάρχει και άλλο από την άλλη πλευρά για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Η νομοθεσία στην Κύπρο θεωρεί ότι μετά τα 21 έτη τα παιδιά με ειδικές ανάγκες δεν έχουν πια ανάγκες. Πρέπει λοιπόν να φανταστούμε ότι ο Νομοθέτης θεωρεί ότι υπάρχει θεραπεία για όλα τα παιδιά και λειτουργεί μάλιστα άμεσα, αφού δεν υπάρχει καμία εξαίρεση για όλες τις περιπτώσεις που υπάρχουν στην Κύπρο. Είναι εύκολο να αντιληφθούμε ότι υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα που απασχολεί όλους τους γονείς των παιδιών με ειδικές ανάγκες. Κι αν ο Νομοθέτης ρωτούσε αυτούς τους γονείς ποιο είναι το μεγαλύτερο τους πρόβλημα, θα μάθαινε ότι το πιο σημαντικό είναι τι θα γίνουν τα παιδιά, αν εκείνοι αποχωρήσουν από την ζωή. Συνεπώς, περιμένουν από την κοινωνία να τους παρέχει την απαραίτητη βοήθεια. Όμως αυτή σταματά στα 21 χρόνια και μετά πρέπει να ελπίζουν σε κάποιον ιδιωτικό φορέα που θα τους λυπηθεί και θα επιλέξει το παιδί τους ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι όχι μόνο αυτή η διαδικασία δεν επαρκεί, αλλά το χειρότερο είναι ότι είναι απάνθρωπη, αφού αφήνει παιδιά με ειδικές ανάγκες να τα βγάλουν πέρα μόνα τους, δίχως καμιά θεσμική υποστήριξη. Είναι σημαντικό για όλους μας, λοιπόν, να συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς πρέπει να κάνουμε το πρέπον και να πιέσουμε για να αλλάξει η νομοθεσία στην Κύπρο και να γίνει πιο ανθρώπινο το πλαίσιο. Διότι, στην ουσία δεν μπορεί να υπάρχει κανένα όριο στην ανθρωπιά. Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες έχουν δικαιώματα προστασίας που πρέπει να αρχίζουν από την αρχή και να λειτουργούν έως το τέλος, γιατί είναι το μόνο που είναι πραγματικά ανθρώπινο και αυτό δίνει νόημα στην προσπάθειά μας.