Δίπλα στη σημαία που είχε σκίσει ο άνεμος, οι μαθητές περίμεναν τις κρυφές οδηγίες. Οι πέτρες περίμεναν και αυτές για δεύτερη φορά κι είχαν τα ίδια ανοίγματα πάνω από τον προμαχώνα. Ο ήλιος ήταν καυτός αλλά πάντα δίκαιος. Δεν υπήρχαν πια σκιές ούτε αναμνήσεις, μόνο φως και μνήμες. Έτσι οι τελευταίοι ήταν και οι επόμενοι. Έγινε η αναδίπλωση. Ο καθένας στη θέση του περίμενε το επόμενο βήμα. Απέναντι ο ίδιος εχθρός, η ίδια βαρβαρότητα. Αλλά δεν είχε προβλέψει ότι ο σκοπός και ο στόχος δεν είχε αλλάξει εδώ και αιώνες. Ο Ελληνισμός είχε τη διαχρονικότητα που του επέτρεπε να μη γονατίσει μέσα στο χρόνο, ακόμα κι αν έπρεπε να λυγίσει μέσα στο χώρο για ν’ αντέξει την πίεση της. Αλλά η αποστολή δεν είχε αλλάξει ούτε αυτή. Ο χρόνος ήταν μαζί τους. Ο χαμαιλέοντας το ήξερε αλλά τώρα το ήξεραν και οι μαθητές κι είχαν αποφασίσει και αυτοί να είναι μαζί του. Από τις θέσεις τους έβλεπαν όλα τα ανοίγματα. Ήταν μια πολλαπλή σκακιστική παρτίδα κι έπρεπε ο καθένας να παίξει το ρόλο του τώρα που είχαν μάθει για τους υπηρέτες της Ανθρωπότητας. Κοίταξαν όλοι τη σημαία κι είδαν το απέραντο γαλάζιο και το βαθύ λευκό. Και κατάλαβαν το σύμβολο της αντίστασης. Το σύνθημα ήταν το ίδιο όσοι ήταν οι ορίζοντες που είχαν χαράξει οι πρόγονοι και κανείς δεν είχε ξεχάσει τον κώδικα. Ήταν όλοι έτοιμοι για την αντεπίθεση. Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου. Αυτό είχε αποφασίσει ο χαμαιλέοντας.