Μέλι μαρμάρου
είδες με τη φαντασία
γιατί θυμήθηκες
τις αρχαίες κινήσεις
και μέσα στη σιωπή
άγγιξες την πηγή
για να δεις αν όντως
ήταν ζωντανή
τότε σ’ έπιασε
ίλιγγος και σπασμοί
άρχισαν
γιατί κατάλαβες
ότι η πέτρα
ήταν ολοζώντανη
κι η ανάσα της
μοσχοβολούσε
έτσι το άρωμα
της ουσίας της
σου έσπασε τη μύτη
λες κι ο αθλητής
παλεύει ακόμα
μέσα στο χρόνο
για να φωτίσει
το στίγμα του
στους αιώνες
των επομένων
αφού ήξερε
ότι ήταν
ο μοναδικός τρόπος
να γίνει
η υπέρβαση
της ύλης
της ενέργειας.