Η μουσική του φωτός δεν σταματούσε ποτέ
όσο δυνατός και να ήταν ο θόρυβος.
Τίποτα δεν μπορούσε να την αποσπάσει από το στόχο.
Και αυτός ο στόχος ήταν μοναδικός.
Μετά το θαύμα, το νέο θαύμα.
Μια υπερδομή έκρυβε πάντα στα θεμέλιά της
μια δομή.
Αρκεί να εντοπιστεί η θεμελιακή σχέση.
Και αυτή ήταν η χρωματική χορδή.
Τώρα την είχε στα χέρια του.
Κι όχι μόνο στο μυαλό του.
Έβλεπε τα σχέδια της ελευθερίας.
Σαν να διάβαζε παρτιτούρα.
Ενώ είχαν ξεχαστεί όλες οι νότες.
Δεν έψαχνε πια σημεία.
Δεν είχαν νόημα.
Το χέρι θα ήταν το πεντάγραμμο.
Για να αντέξει την επίθεση.
Διότι το πεδίο μάχης ήταν έτοιμο για την
πρώτη σύγκρουση.
Αλλά η πλάγια επίθεση δεν αφορούσε το κέντρο.
Μια γωνιά επαρκούσε για πολλά.
Η θέση ήταν θέμα χρόνου.
Κι ο ρυθμός είχε αλλάξει.
Το φως άγγιζε όλο και περισσότερα μέρη.
Τοπολογικές σχέσεις σε ανάπτυξη.
Δίχως συμβιβασμούς.
Δίχως περιορισμούς.
Βροχή από ψηφία έπεφτε πάνω στο βλέμμα.
Η εικόνα της πραγματικότητας δεν ήταν
εικονική πραγματικότητα.
Ο ήχος δεν ήταν θόρυβος.
Η ποιότητα του ήταν διαφορετική.
Η μουσική παράγει ένα θαύμα.
Αυτή ήταν η ερώτηση.
Κραυγή θαυμασμού.
Αυτή ήταν η απάντηση.
Και τώρα έπρεπε να σκεφτεί την επίλυση
πέρα από τον ορίζοντα.
Για ν’ αγγίξει το απέραντο γαλάζιο.