Αν ο άνθρωπος γίνει συνάνθρωπος στην πραγματικότητα υπάρχει ένα υπόβαθρο και είναι η κενότητα. Η κενότητα δεν είναι το κενό. Δηλαδή καταλαβαίνουμε ότι από μόνοι μας δεν είμαστε τίποτα. Και αν αξίζουμε κάτι είναι λόγω των άλλων. Γιατί στην ουσία όταν είμαστε συνάνθρωπος, αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό, είμαστε συνάνθρωπος όλων των ανθρώπων. Ενώ όταν είμαστε άνθρωπος είναι μόνο για μας. Άρα από ένα προσωπικό πρόβλημα γίνεται μια συλλογική λύση. Και αυτή η συλλογική λύση είναι πραγματικά επί της ουσίας μια μεταμόρφωση και τότε δεν μιλάμε πια για ευτυχία. Η ευτυχία έχει την λέξη τύχη. Αυτοί που δεν είναι ευτυχισμένοι, λένε ότι είναι δυστυχισμένοι. Σιγά-σιγά στο πλαίσιο της Ανθρωπότητας και της εξέλιξης του συνανθρώπου βλέπουμε ότι είμαστε της ανάγκης και όχι της τύχης. Βλέπουμε ότι ο χρόνος είναι μαζί μας και μετά αποφασίζουμε ότι είμαστε μαζί του.