Η προσέγγιση που έχουμε στον τομέα της αιμοδοσίας, είναι δυστυχώς μη αποτελεσματική, γιατί στην πραγματικότητα, ενώ το θέμα του αίματος και της αιμοδοσίας είναι πρώτα από όλα ‘δίνω’, το πρόβλημά μας στον τομέα είναι το πώς παίρνουμε. Δηλαδή είναι πώς προσεγγίζουμε τον άλλον, πώς θα έρθει, να έχουμε αρκετούς, να έχουμε αρκετές φιάλες. Υπάρχει το θέμα της ποσότητας, δεν ξέρουμε αν θα ανταπεξέλθουμε. Το βλέπω κάπως ανάποδα. Ας πούμε ότι δεν υπάρχει κανένας. Ας αρχίσουμε λοιπόν από την βάση. Προσπαθώ τώρα να σας μυήσω σε μια άλλη τεχνική του τομέα. Είναι ότι θέλετε να αγωνιστείτε σε έναν αγώνα και δεν έχετε κανέναν αγωνιστή. Δηλαδή, στην ουσία είσαστε ακόμα στα κατεχόμενα και αναρωτιέστε πώς θα κάνετε την απελευθέρωση, ενώ κανένας δεν ασχολείται με αυτό το θέμα. Η απελευθέρωση στον τομέα της αιμοδοσίας είναι ότι να υπάρχει όντως αυτή η πρόσβαση στην προσφορά και να μπορούμε να λειτουργούμε σε αυτό το πλαίσιο πιο ανθρώπινα. Και εδώ βλέπετε ξαφνικά ότι όλοι έχουν μετατραπεί σε άτομα, όπου ο καθένας κοιτάζει το προσωπικό του συμφέρον, αλλά όταν έχει πρόβλημα θέλει να έχει αίμα. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλά πρέπει να έρχεται κατευθείαν από τον θεό. Εφόσον κανένας άλλος δεν θα το δώσει. Ή πρέπει να υπάρχει ένα deus ex machina του τύπου ‘κάποιος να βρει μια λύση, για να το έχω εγώ, χωρίς να έχω καμία συνεισφορά, καμία ανταλλαγή’. Έχει ενδιαφέρον, άμα το σκεφτείτε ορθολογικά, γιατί είναι ακριβώς αυτό που γίνεται με τους φυλακισμένους. Είναι ότι δεν θέλει κανένας να κάνει απόδραση, αλλά θα ήθελαν όλοι να είναι ελεύθεροι. Αλλά όχι με κόστος, δηλαδή ούτε καν κανένα ρίσκο. Κάποιος να πει κάποτε θα ανοίξουμε τη φυλακή και θα είστε ελεύθεροι. Για όσους πιστεύουν ότι αυτό δεν είναι αλήθεια να θυμάστε το εξής: πολύ συχνά σε δύσκολες καταστάσεις αυτοί που καταπίεζαν τους ανθρώπους ήταν τρεις και ο κούκος. Αυτοί που ήταν οι καταπιεσμένοι ήταν χιλιάδες. Και λες, μα δεν μπορεί να μην σκέφτηκαν να αντισταθούν σε κάποια φάση μόνο και μόνο ως μάζα. Κι όμως, υπάρχει αυτή η ιδέα ότι: γιατί εγώ; Για παράδειγμα έχετε έναν που κρατάει ένα πιστόλι, έναν, είναι εκατό άτομα και είναι όλοι τρομοκρατημένοι. Πρώτον, πόσες σφαίρες μπορεί να έχει αυτό το πιστόλι, εκατό; Δεύτερον, είναι όλοι μαζί, πόσους θα μπορεί να σκοτώσει; Κι όμως έχει ενδιαφέρον. Το βλέπουμε τώρα και σε αληθινές περιπτώσεις, ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ικανός να τρομοκρατήσει όλους αυτούς. Το λέω τώρα μεταφορικά, μπορεί να μην μοιάζει, νομίζετε στην αρχή, αλλά στην πραγματικότητα μοιάζει. Γιατί; Αυτό που τρομοκρατεί τους ανθρώπους είναι ο θάνατος. Άρα ανέχονται τον θάνατο του άλλου, αλλά όχι τον δικό τους. Σε αυτήν τη διαδικασία, λοιπόν, θεωρούν ότι, αν υπάρχει κάποιος που θα τους βοηθήσει την τελευταία στιγμή, όλα πάνε μια χαρά και δεν μπορούν να σκεφτούν ότι αυτό είναι συμμετρικό. Και άμα το σκέφτονται όλοι, στο τέλος δεν γίνεται.