Άμα ο στόχος μας στην αιμοδοσία είναι συνεχώς να είμαστε περισσότεροι, αυτό θυμίζει λίγο τα προβλήματα του Ελληνισμού. Ο κλασικός Έλληνας που δεν είναι του Ελληνισμού και είναι μόνο της Ελλάδας, λέει συνεχώς αν ήμασταν περισσότεροι θα πετυχαίναμε αποτελέσματα. Άρα αυτό το έλεγε τότε όταν ήμασταν πεντακόσιες χιλιάδες, συνεχίζει να το λέει τώρα που είμαστε έντεκα εκατομμύρια. Άρα μετά πρέπει να του ρωτήσετε πόσο περισσότεροι πρέπει να είμαστε για να σταματήσει να λέει ότι θέλουμε να είμαστε περισσότεροι. Το βλέπετε και στις εργασίες σας, λέτε συνεχώς αν είχα περισσότερη πρόσβαση σε ανθρώπους, τότε θα πήγαιναν καλύτερα τα πράγματα. Πώς; Άρα είναι προτιμότερο να κάνουμε το ανάποδο. Να σκεφτούμε ότι είμαστε σε μια πολιτεία, σε μια πόλη, σε ένα κράτος όπου δεν υπάρχει κανένας που να δίνει αίμα, κανένας, μπορεί να φαίνεται αφαιρετικό αλλά ας πούμε ότι είναι μια υπόθεση. Δηλαδή πάτε για πρώτη φορά σε μια περιοχή, κανένας δεν ξέρει ότι υπάρχει η έννοια της αιμοδοσίας και λέτε τώρα πώς θα το κάνουμε. Άμα αρχίσετε να τους λέτε, ξέρετε είναι σημαντικό να έχουμε αίμα, είναι σημαντικό να έχουμε φιάλες, είναι πολύ απλό δεν καταλαβαίνουν ποιο είναι το πρόβλημα, αφού τόσα χρόνια ζούσαν χωρίς αυτό. Σκεφτείτε τι γινόταν πριν την έννοια της αιμοδοσίας σε όλον τον κόσμο. Η έννοια της αιμοδοσίας δεν ήταν τόσο εύκολη, γιατί αρχικά δεν ξέραμε τις ομάδες αίματος και είχαμε αρκετά προβλήματα συμβατότητας μέχρι να ανακαλύψουμε ότι υπάρχει ένας ολόκληρος κανόνας, που μας επιτρέπει να καταλάβουμε τι είναι συμβατό και τι δεν είναι συμβατό. Άρα αυτή η εποχή υπήρξε. Σκεφτείτε ανθρώπους όπως ήταν ο Dunant όταν έκανε Ερυθρό Σταυρό. Γενικότερα αυτοί που σκέφτηκαν για πρώτη φορά την αιμοδοσία, πώς το έκαναν αυτοί, αφού δεν είχε ούτε έναν. Είχαν αυτό το ύφος το μίζερο του τύπου που θα βρούμε ανθρώπους; Αφού δεν τους έψαχναν, έπρεπε να τους φτιάξουν αυτούς τους ανθρώπους, έπρεπε να τους μάθουν.