Στους συλλόγους αιμοδοσίας στην πραγματικότητα χρησιμοποιούν συνθήματα του τύπου: ο άλλος θέλει να το κάνει απλώς δεν σκέφτεται να το κάνει και προσπαθούμε να τον πείσουμε να το κάνει. Αυτό λέγεται μάρκετινγκ. Δηλαδή έχουμε τον εν δυνάμει αγοραστή δεν έχει σκεφτεί ότι αυτό το προϊόν το θέλει, αν το είχε σκεφτεί θα το αγόραζε, άρα του μαθαίνουμε να το έχει ανάγκη. Εφόσον του μαθαίνουμε αυτό, ξαφνικά το αγοράζει. Δηλαδή άμα λέγατε σε ένα σούπερ μάρκετ ότι: που θα βρούμε τους ανθρώπους που θα αγοράσουν την μάρκα τους, συνεχώς αυτή τη φράση που θα τους βρούμε, που θα τους βρούμε. Και να είσαστε λοιπόν σε όλο το σούπερ μάρκετ με ένα χαρτάκι: αγοράστε αυτή την μάρκα, αγοράστε αυτή την μάρκα. Έτσι μόνος σας. Θα βλέπατε ότι τελικά δεν θα είχατε καμία απόδοση σχεδόν. Γιατί οι άνθρωποι θα αδιαφορούσαν. Το πιο ωραίο είναι το εξής, όταν είσαστε μέσα στο σούπερ μάρκετ οι περισσότεροι αγοράζουν αυτό που νομίζουν ότι αγοράζουν λόγω ελεύθερης βούλησης. Για να καταλάβετε λοιπόν πόσο μεγάλη είναι η ελεύθερη βούληση σε ένα σούπερ μάρκετ είναι ότι οι γόνδολες είναι φτιαγμένες με ένα ειδικό τρόπο. Η είσοδος και η έξοδος είναι φτιαγμένες με έναν ειδικό τρόπο, τα περάσματα είναι φτιαγμένα με έναν ειδικό τρόπο. Εσείς βέβαια δεν το ξέρετε εκτός αν είσαστε επαγγελματίας και μπορεί μετά να ανακαλύψετε τι πόλεμος γίνεται για να είσαστε στην γωνία, για να είσαστε στην κεφαλή της γόνδολας, για είσαστε στο ύψος των ματιών των ανθρώπων. Όλα αυτά βέβαια είναι αυθόρμητα. Μετά έρχεται λοιπόν ο καταναλωτής που δεν τα έχει σκεφτεί ποτέ όλα αυτά και βέβαια κοιτάζει τα πράγματα που είναι στο ύψος των ματιών του. Εντελώς τυχαία τα προϊόντα που έχουν δώσει μεγαλύτερη μάχη βρίσκονται εκεί. Ο μοναδικός τρόπος να μην έχετε επιρροή είναι να έχετε αποφασίσει από πριν τι θα πάτε να αγοράσετε. Άρα κάνετε την λεγόμενη λίστα. Άρα προσέξτε όταν θα κάνετε την λεγόμενη λίστα να δείτε τι είχατε γράψει στην αρχή και με τι βγήκατε. Αν αυτό που έχετε γράψει στην αρχή είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που βγήκατε είναι ότι δεν επηρεαστήκατε. Αν έχει αλλάξει λίγο, και συνήθως έχετε περισσότερα πράγματα από αυτά που έχετε προβλέψει, στην πραγματικότητα αυτά που είχατε βάλει στην αρχή ήταν η δικαιολογία για να πάρετε τα άλλα. Άμα το σκεφτείτε τώρα ανάποδα, να σκεφτείτε ότι αυτοί που τα σκέφτονται, σκέφτονται τι θα γράψετε στην πρώτη λίστα και σκέφτονται τι θα πάρετε στην δεύτερη λίστα. Στην πρώτη λίστα είναι πράγματα τα οποία τα έχετε πραγματικά ανάγκη επειδή σας έχουνε πει ότι τα έχετε ανάγκη, εφόσον τα έχετε ανάγκη όταν θα βρεθείτε στο κοντινό πλαίσιο που θα είναι δίπλα στο αναγκαίο θα πείτε γιατί να μην πάρω και αυτό. Άρα σιγά-σιγά σας έχουν πείσει χωρίς να σας μιλήσουν. Δυστυχώς λοιπόν στον τομέα της αιμοδοσίας πολλοί θα ήθελαν να έχουμε το ανάλογο. Δηλαδή για να είμαστε σοβαροί αν μπορούσαμε να πείσουμε τους ανθρώπους να δώσουνε όλοι αίμα με έναν τρόπο ή με έναν άλλον αφού τα καταφέραμε θα ήμασταν ευχαριστημένοι. Αυτό είναι το πρόβλημα. Γιατί θα ξέραμε ότι τον πείσαμε με ρητορική και αυτός θα μας δίνει το αίμα του όχι επειδή είναι χαρούμενος να το δίνει, αλλά επειδή τον πείσαμε με πειθώ ότι πρέπει να μας το δίνει. Εδώ λοιπόν υπάρχει μια δυσκολία. Στην πραγματικότητα κοιτάζουμε τους ανθρώπους και τους εξετάζουμε σαν άτομα οι οποίοι είναι πελάτες μιας διαδικασίας και το μεγάλο ερώτημα σε ανθρώπινο επίπεδο είναι αν συνειδητοποιούν ότι αυτή η προσφορά είναι αυτή που τους κάνει ανθρώπους.