Είχε γνωρίσει τον Michele.
Κι ήξερε για την ανθεκτικότητα του κάστρου.
Ήταν από τους σπάνιους αρχιτέκτονες που ήξεραν από πολιορκητική και είχαν εικόνα της Μεσογείου.
Είχε πάει στην Κέρκυρα, στην Κρήτη και στην Κύπρο.
Είχε μάθει από κοντά και την ελληνική τέχνη.
Έτσι βλέπουμε στα έργα του δωρικούς κίονες.
Οι εκκλησιές και τα παλάτια του έδειχναν την ευαισθησία του για την αξία της πέτρας.
Και τα κάστρα του για το σεβασμό προς τους ανθρώπους που προστάτευε.
Στην Αμμόχωστο το κάστρο του δέσποζε απέναντι στη θάλασσα σαν ένα αρχαίο ελληνικό θέατρο, γιατί ήξερε την αξία και τη σημασία της.
Η προστασία του βασιζόταν σε μια δομή με τέσσερις γωνίες και μια βαθιά τάφρο.
Έπρεπε λοιπόν ο κατακτητής να τα δώσει όλα για να πάρει λίγα.
Στην αρχή οι Οθωμανοί πίστεψαν ότι θα τα βγάλουν πέρα εύκολα με τους Γενίτσαρους.
Όμως όταν τους έστειλαν στην πρώτη επίθεση για να εντυπωσιάσουν τους πάντες τους απέκρουσε το ενετικό ιππικό.
Και αυτό προκάλεσε όχι μόνο έκπληξη στους περισσότερους αλλά και δέος στους ειδικούς.
Η Αμμόχωστος δεν θα αποδεχόταν καμία μα καμία παράδοση χωρίς σκληρή μάχη.
Οι Αμμοχωστιανοί δεν άνηκαν σε αυτούς που φεύγουν πριν καν δουν τον εχθρό.
Θα έμεναν έως το τέλος να προστατεύσουν τη γη τους.
Αυτό κατάλαβαν οι εχθροί τους.
Έτσι άλλαξαν στρατηγική.
Κι άφησαν την μετωπική προσέγγιση.
Από εκείνη τη στιγμή χρησιμοποίησαν το πυροβολικό.
Είκοσι πέντε κανόνια κι τέσσερα πύρινα στόματα άρχισαν να βομβαρδίζουν ανελέητα την Πόλη κι όποιον έπαιρνε ο χάρος.
Όμως δεν είχαν προβλέψει τις αντοχές των λιονταριών του Αγίου Μάρκου.
Και κάθε χτύπημα ακόμα κι αν τους λάβωνε τους μεγάλωνε για τον αγώνα.
Αυτούς είχε στο μυαλό του όταν τελείωσε η νύχτα.