Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές η φιλία του Astorre Baglioni δεν είχε παύσει.
Επειδή ήταν έμπειρος με τους άντρες του κατάφερνε να κερδίσει μάχες εκεί όπου κανείς από τους εχθρούς του δεν το περίμενε.
Αξιοποιούσε κάθε στρατηγική ιδέα του Διοικητή της Κύπρου και την εφάρμοζε
σε τακτικό επίπεδο για να ενισχύσει τις θέσεις τις Αμμοχώστου.
Έτσι γρήγορα έγινε από τους πιο αποτελεσματικούς εχθρούς των Οθωμανών.
Και κάθε φορά που χτυπούσε τις επιθέσεις, τους φοβόντουσαν για το μέλλον.
Η φιλία του είχε κάτι το Αποστολικό.
Κι αν είχε πάρει το σπαθί ήταν για προστασία
όχι τη δική του αλλά των αθώων.
Πάντα ήταν έτσι κι από παλιά αλλά με τον Διοικητή και τις υπερβάσεις
είχε μεταμορφωθεί κυριολεκτικά.
Βλέποντας τα τραγικά αποτελέσματα των δικών του ο στρατηγός των Οθωμανών που δεν μπορούσε να ξεχάσει την ήττα του στην πολιορκία της Μάλτας, άρχισε ν’ ανησυχεί για την καριέρα του.
Δεν θα του έδινε η Υψηλή Πύλη δεύτερη ευκαιρία.
Έτσι πήρε την απόφαση να ζητήσει βοήθεια.
Προσπάθησε να φέρει όσο περισσότερο κόσμο μπορούσε για να τα βγάλει πέρα με τους πολιορκημένους.
Μετά από δύο μήνες ενίσχυσε το στρατόπεδό του κι είχε πλέον διακόσιες πενήντα χιλιάδες άντρες και εκατόν πενήντα καράβια για να πάρει ένα κάστρο που προστάτευαν μόνο επτά χιλιάδες άντρες.
Ήξερε ότι αυτό ήταν μια νίκη από μόνο του αλλά δεν επαρκούσε.
Γι’ αυτό το λόγο έσπευσε να φτάσει στην Κύπρο.
Δεν μπορούσε να μείνει πίσω, ενώ τα αδέλφια του έδιναν αγώνα με έναν από τους μεγαλύτερους στρατούς του κόσμου.
«Να αγαπάτε αλλήλους,
καθώς εγώ σας ηγάπησα,
και σεις να αγαπάτε αλλήλους.»
Αυτό δεν ήταν εντολή και το ήξεραν οι μαθητές.
Με αυτόν τον τρόπο έγιναν μαχητές.
Γιατί δεν υπήρχε άλλος.
Όταν έβλεπες το μέγεθος της βαρβαρότητας.
Ήταν οι σπάνιοι που πολεμούσαν τους πολλούς.
Ήταν οι άξιοι που ακολουθούσαν το κλέος.
Ήταν το κλέος.