Κάθε μέρα αντίστασης είχε νεκρούς πολλούς.
Πολλοί περισσότερο όμως από τους Οθωμανούς, αφού ο πασάς τους τους θυσίαζε δίχως να μετρά τα κορμιά.
Το μόνο που ήθελε να πάρει την Πόλη όσα και να ήταν τα θύματά του.
Δεν ήθελε δεύτερη ήττα από ελεύθερους.
Κι όταν ήρθαν άλλοι οχτακόσιοι άντρες να ενισχύσουν την άμυνα του κάστρου έγινε έξω φρενών.
Γι’ αυτό το λόγο έβαλε στις αρχές Απριλίου, ογδονταπέντε κανόνια και πύρινα στόματα να ρίχνουν συνεχώς τις θανατηφόρες βολές πάνω στους πολιορκημένους.
Δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο.
Γιατί ήθελε να τους κρατήσει σε απόσταση.
Αφού φοβόταν τις απρόβλεπτες αντεπιθέσεις που έκαναν μέσα στο στρατόπεδό του.
Σιγά σιγά σταμάτησε κάθε ανεφοδιασμό της Πόλης αφού δεν μπορούσε να τα βάλει άμεσα, τα χτυπούσε έμμεσα για να εξαντλήσει τους ανθρώπους.
Όμως ο Διοικητής συνέχισε να εμπνέει το λαό.
Κι ο κάθε πολεμιστής ήταν μαζί του.
Γιατί έβλεπαν όλοι τους την ασπίδα της Χριστιανοσύνης.
Σε αυτό το πλαίσιο έγιναν οι μυστικές επαφές.
Στην αρχή δεν το πίστεψε.
Η Ιερή Συμμαχία ήταν αδιανόητη με όλα αυτά.
Κι όμως το πνεύμα της ήταν ήδη στο στόμα του.
Και μετά από μερικές παρτίδες, ο Διοικητής κατάλαβε ότι ο σκακιστής ήταν από άλλη εποχή.
Μνήμη Μέλλοντος.
Η αντίσταση θα έπαιρνε νόημα με την πάροδο του Χρόνου και τα προβλήματα της καθημερινότητας δεν θα είχαν πια σημασία.
Έπρεπε να κρατήσουν ακόμα περισσότερο.
Και βέβαια έως το τέλος.
Πάση θυσία.
Γιατί το ήθελε ο Θεός.
Κι όχι μόνο οι άνθρωποι.
Διότι έπρεπε να δώσουν μάχη ενάντια σ’ ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας.
Και κανείς άλλος δεν θα την έδινε.
Ο Marco Antonio Bragadin κάλεσε επειγόντως τον Astorre Baglioni για να μιλήσουν και οι τρεις μαζί για τα νέα δεδομένα.
Δεν ήταν πια μόνοι αφού είχαν μαζί τους το μέλλον.
Δεν τους έκρυψε τίποτα.
Και πήραν την απόφασή τους.
Θα ήταν εκεί έως το τέλος.
Και θα άντεχαν τα πάντα.
Για να δώσουν χρόνο στην Ιερή Συμμαχία.