Στις 20 Μαΐου 1571, η Ιερή Συμμαχία πήρε τη Μεγάλη Απόφαση.
Θα έστελνε μαχητικό στόλο για να ενισχύσουν τους πολιορκημένους της Αμμοχώστου, για να σταματήσουν και την κυριαρχία του χώρου μέσω της θάλασσας.
Έτσι η μεσοθάλασσα θα αποκτούσε άλλη αξία.
Μόνο που αυτή η απόφαση θα αργούσε για την ασπίδα.
Άρα έπρεπε η ασπίδα ν’ αργήσει να πεθάνει για να βοηθήσει την απόφαση και αυτή να μετατραπεί σε ναυμαχία, για να επιτευχθεί ο στόχος.
Ακόμα και μία τακτική ήττα μπορούσε να ανήκει σε μια στρατηγική νίκης.
Ειδικά αν κανείς δεν το περίμενε.
Η Μεγάλη Απόφαση θα οδηγούσε πρώτα στις Θερμοπύλες και μόνο μετά στη Σαλαμίνα.
Γιατί η Ανάσταση είχε νόημα μόνο μετά τη Σταύρωση.
Και δίχως αυτή δεν θα υπήρχε.
Μόνο που τώρα οι Αμμοχωστιανοί ήξεραν για τον Χριστό και την Ανάσταση.
Έτσι λειτούργησε η Διδαχή.
Για να μάθουν οι μαθητές πριν το τέλος.
Και να συνεχίσουν το έργο.
Πέρα από τα όρια, λόγω συνείδησης, γιατί το ήθελε ο Δάσκαλος.
Ο Δίκαιος Κριτής είχε αποφασίσει.
Τώρα όλα τα κομμάτια ήταν έτοιμα.
Και τα πιόνια θα ακολουθούσαν, για ν’ ανοίξουν το μέτωπο δίχως να φοβηθούν την υπεροχή των αντιπάλων, αφού είχαν προετοιμαστεί νοητικά.
Στρατηγικά Σχήματα.
Πάνω στον ουρανό και τη θάλασσα.
Γιατί πάνω στη γη τα πράγματα είχαν κλειδώσει.
Τέλη Ιουλίου οργανώνεται από τους βαρβάρους η πιο σκληρή βομβαρδιστική επίθεση από την αρχή της πολιορκίας.
Ο Πύργος του Βορρά άρχισε να καταρρέει.
Τα τείχη δεν επέτρεπαν πια την αντίσταση.
Και οι εφτακόσιοι στρατιώτες δεν μπορούσαν να προστατέψουν τις θέσεις τους.
Στις 31 Ιουλίου 1571, δεν έχουν πια πολεμοφόδια.
Τους έμεινε μόνο το πνεύμα της θυσίας.