Για τη ζωή να θυμάστε, εν αρχή ο θάνατος. Όχι στο τέλος. Για να ζήσεις πραγματικά πρέπει να καταλάβεις ότι θα πεθάνεις. Εφόσον θα πεθάνεις και θα σταματήσει αυτή η διαδικασία, είναι τι θα έχεις κάνει μέχρι εκεί. Άρα τα παιδιά, τα μικρά, αυτά είναι αθάνατα στο μυαλό τους, όταν είναι λίγο πιο έξυπνα, αρχίζουν να κάνουν ερωτήσεις του τύπου «κι όταν θα πεθάνεις εγώ πού θα είμαι». Άρα μετά αρχίζετε να λέτε τις αναμενόμενες βλακείες του τύπου «δε θα πεθάνω, απλώς θα φύγω κάπου». Δε συνειδητοποιείς ότι θέλει να ακούσει τι θα γίνει μετά. Και μετά στη συνέχεια καταλαβαίνει ότι δεν είναι αθάνατο. Μόλις το παιδί καταλαβαίνει ότι είναι θνητός, τότε αρχίζει να ζει. Πριν ήταν ύπαρξη. Και αυτό σας συμβαίνει σε μεγαλύτερη ηλικία, όταν έχετε έναν δικό σας που έχει ένα μεγάλο πρόβλημα που μπορεί και να φτάσει στο επίπεδο του θανάτου ή να είναι πολύ κοντά από αυτό, εκεί πέρα λέτε ξαφνικά «καλά όλα αυτά που έκανα τόσα χρόνια, γι’ αυτό το αποτέλεσμα»; Και μετά ξανασκέφτεστε τη ζωή σας σε σχέση μ’ αυτό το γεγονός και λέτε μήπως να την ξανακάνω κάπως αλλιώς; Δηλαδή, σε αυτό που έδωσα τόσες προτεραιότητες, την ώρα της μεγάλης ανάγκης φαίνεται εντελώς ανούσιο. Είναι μερικοί από εσάς που μπορεί να έχουν θυσιαστεί για να φτιάξουν ένα σπίτι για τα παιδιά τους, έχουν μπει μέσα οικονομικά, ξαφνικά το παιδί τους είναι άρρωστο ή ακόμα και πεθαίνει, το σπίτι δεν είναι τελειωμένο. Και μετά λες, εγώ τώρα τόσα χρόνια που έκανα αυτό το σπίτι, όλες αυτές τις θυσίες, γιατί δεν ασχολιόμουν με το γιο μου, με την κόρη μου, αντί να κάνω αυτό το πράγμα που δήθεν ήταν γι’ αυτόν, αλλά τώρα δεν είναι εδώ. Άρα αυτές οι προτεραιότητες που δίνουμε στην κοινωνία κάπου κάπου, έρχεται ένας γέροντας και σας λέει «μήπως να αλλάξεις τις προτεραιότητες και να σκεφτείς περισσότερο αυτό που θεωρείς ότι αγαπάς». Άρα σ’ αυτή τη διαδικασία η αναγνώριση του θανάτου είναι η αρχή της ζωής.