Όλα άρχισαν την ημέρα του όχι.
Τότε η παράδοση έγινε καινοτομία.
Μία σκέψη μόνο προκάλεσε την αλλαγή.
Μια κομβική σκέψη που δημιούργησε μια διακλάδωση εκεί όπου κανείς δεν το περίμενε.
Έτσι έληξε και το κόκκινο παραμύθι.
Γιατί το γαλάζιο άρχισε να σβήνει το πράσινο γιατί το απέραντο μπορούσε να νικήσει τη βαρβαρότητα.
Η ομάδα κρούσης έβλεπε τις κινήσεις που δεν είχαν γίνει ποτέ πράξεις μετά από τόσα χρόνια.
Τι νόημα είχε η παράδοση αν είχε γίνει συνήθεια κι ακολουθούσε απλώς το τυπικό δίχως να διεκδικεί την ουσία.
Ο εορτασμός έχει σημασία μετά την απελευθέρωση.
Γιατί όταν υπάρχουν κατεχόμενα έπρεπε ν΄αναρωτηθούν όλοι τους τι γιόρταζαν ακριβώς.
Έτσι το νοητικό σχήμα της αντίστασης πήρε σάρκα και οστά.
Και τα γεράκια αποφάσισαν να πετάξουν με τον αετό πέρα από τα επιτρεπτά όρια, για να ξεδιπλώσουν τη σημαία τη γαλανόλευκη και να τη σηκώσουν ενάντια στα κτήνη της βαρβαρότητας.
Δίχως φοβίες.
Αποφασιστικά.
Κι έτσι πέταξαν για την Αμμόχωστο.
Προς τιμή των αγωνιστών του 1570-1571 που κράτησαν έως το τέλος, όταν όλοι οι άλλοι είχαν ήδη πέσει.
Τα γεράκια προσγειώθηκαν στην παλιά πόλη μέσα στα τείχη, για ν’ αγγίξουν την πολυκυκλικότητα του χώρου που ήταν Χρόνος.
Ο Άγιος Γεώργιος των Ελλήνων είχε πάνω του τα στίγματα της πολιορκίας κι αν δεν είχε πια τρούλο και σκεπή άντεχε.
Λες και το γαλάζιο του ουρανού τον συμπλήρωνε ανά τους αιώνες.
Έτσι ένιωσαν, αλλά δεν είπαν τίποτα.
Ανίχνευσαν το χώρο πρώτα.
Για να βρουν τα σημάδια του Χρόνου.
Και πάνω στους τοίχους βρήκαν τα χρώματα τα ιερά.
Τότε αποφάσισαν να λειτουργήσουν την εκκλησιά με τη μοναδική προσευχή που τους είχε μάθει ο Χριστός.
Δεν ήταν πια μόνο ψαράδες ακόμα κι αν ήταν άνθρωποι.
Έτσι μετά από τόσα χρόνια κατοχής ακούστηκε και πάλι το Πάτερ Ημών και τα βλέμματά τους έλαμψαν από συγκίνηση.
Δίχως να κλάψουν όμως γιατί η αποστολή μόλις είχε αρχίσει.
Και μπροστά στο ιερό άνοιξαν τα φτερά της γαλανόλευκης.
Μετατράπηκαν σε ανθρώπινους ιστούς, για να την σηκώσουν.
Την κράτησαν με νύχια και με δόντια, για να μην μπορεί κανένα κτήνος να την πληγώσει.
Γιατί ήταν το δέρμα τους.
Και δεν είχαν ξεχάσει τίποτα από το μαρτύριο του ήρωα της Αμμοχώστου.
Στάθηκαν μέσα στην ακινησία για να ταξιδέψουν μέσα στο Χρόνο και να σμίξουν με τους αγωνιστές της άλλης εποχής.
Ήταν η προετοιμασία για τους αετοφόρους.