Σε αυτό το νέο πλαίσιο, κυριαρχούσε η καθημερινότητα.
Κανείς πια δεν έγραφε για το παρελθόν.
Τουλάχιστον στις κοινωνίες.
Υπήρχαν μόνο εφημερίδες και μιλούσαν αποκλειστικά για τις ημέρες.
Σιγά σιγά, χωρίς να γίνει αντιληπτό έγραφαν τα ίδια.
Και οι εφημερίδες κατέληξαν να είναι μία.
Η επίσημη εφημερίδα της κυβέρνησης.
Όλες οι άλλες με την πάροδο του χρόνου είχαν κλείσει.
Διότι πόσες φορές να αγοράσεις τα ίδια νέα;
Η καθημερινότητα είχε μετατραπεί σε αιωνιότητα.
Γιατί η ίδια η μέρα ήταν πια αθάνατη.
Κάθε ημέρα ήταν η ίδια ημέρα.
Το σύστημα το είχε χρησιμοποιήσει για να καθορίσει την πολιτική του.
Η αλλαγή ήταν καλή, αν ήταν η ίδια.
Τα βιβλία είχαν κυριολεκτικά εξαφανιστεί από τις αγορές.
Δεν υπήρχε πια πεδίο σύγκρισης της διαφορετικότητας.
Όλα ήταν ίδια.
Πάντα.
Δίχως βιβλία, το παρελθόν και το μέλλον ήταν άχρηστα.
Μόνο και μόνο η αναφορά σε εργογραφία ήταν καταδικαστέα.
Δεν υπήρχαν πια φύλλα.
Μόνο μια σελίδα.
Μια ιστοσελίδα μάλιστα.
Η επίσημη της κυβέρνησης.
Είχαν ακολουθήσει τα αυταρχικά συστήματα.
Το κενό ήταν η οδός της ευτυχίας.
Τα άτομα ήταν ευτυχισμένα.
Δεν υπήρχε πια κανείς να τα προβληματίσει, να τα βάλει σε σκέψεις.
Κανείς δεν έβγαζε γλώσσα.
Είχαν εξαφανιστεί και τα λογοπαίγνια.
Κάθε λέξη ήταν μονοσήμαντη.
Καθώς τα λεξικά ήταν βιβλία και μάλιστα χρηστικά είχαν αποσυρθεί.
Όσο για τις εγκυκλοπαίδειες, η κατοχή τους και μόνο αποτελούσε αίτιο θανατικής ποινής.
Δεν φαινόταν τίποτα άλλο στον ορίζοντα.
Άλλωστε αυτός σταματούσε στο τέλος της ημέρας.
Δεν μπορούσε να πάει πιο πέρα.
Ήταν το τελικό του όριο.
Η νύχτα είχε πέσει πάνω στην Ανθρωπότητα.
Οι κοινωνίες είχαν βρει ένα μέσον για να την αφοπλίσουν.
Για να την εξουδετερώσουν.
Για να την αφανίσουν.
Τότε φάνηκε η αντίσταση.
Τα τέρατα απέκτησαν μια αποστολή.
Θα ήταν τα απαγορευμένα βιβλία.