Η ιερή μελωδία
είναι αυτή που κράτησε
το διαχρονικό στοιχείο
παρόλο που χάθηκαν
τόσα χειρόγραφα
γιατί οι μοναχοί
και οι συνθέτες
ήξεραν ότι ήταν
το καθήκον τους
να τη διατηρήσουν
για να διασωθεί η ουσία
και αυτό το βλέπουμε
ειδικά για το Πάσχα
που είναι τόσο ιερό
για τον Χριστιανισμό
έτσι μ’ αυτή
που λειτούργησε
ως ισοκράτημα
η βυζαντινή μουσική
συνέχισε να ζει
και μετά την Άλωση
ως πνεύμα
του Βυζαντίου.