Δεν υπήρχαν πια δέντρα.
Ενώ ήταν μέσα στο δάσος.
Αυτό λοιπόν ήταν το μάθημα.
Τα πιόνια και τα κομμάτια ήταν όλα από το ίδιο ξύλο.
Από το ίδιο δέντρο στην ουσία.
Είχε μεταμορφωθεί σε ξύλινη στρατιά.
Κι όλοι κοίταζαν κάθε στοιχείο ξεχωριστά.
Λες και είχε νόημα η τοπική ανάλυση.
Με τη σκακιέρα είχαν μάθει επί του πρακτέου τι σήμαινε ακριβώς η ολιστική προσέγγιση.
Τα πιόνια και τα κομμάτια δεν είχαν όπλα μαζί τους.
Διότι ήταν τα ίδια όπλα του ίδιου πνεύματος.
Δεν ήταν μόνο μέσα στη σκακιέρα SER.
Ήταν και μέσα στο πνεύμα του Δασκάλου.
Θα ήταν λοιπόν μια νοητική μάχη.
Εκτός μοναστηριού, εντός σκακιέρας, μέσω σκέψης.
Ακόμα και η τοπολογική τρύπα ήταν εδώ.
Έμοιαζε με απαγορευμένη ζώνη.
Και τα περάσματα έμοιαζαν με αρχαίους τάφους.
Μέσα στο παρελθόν είχαν ζήσει ήδη αυτή την αίσθηση.
Και τώρα αποκτούσε άλλο νόημα.
Δεν ήταν όμως μια μορφή επανάληψης.
Το είχε πει ήδη ο Ηράκλειτος για τον ποταμό.
Και το είχε αποδείξει ο Σωκράτης για τους ανθρώπους.
Ήταν η συνέχεια, σε άλλες διαστάσεις.
Αλλά στον ίδιο χώρο.
Κι αν οι εχθροί ήταν από άλλη εποχή!
Κι αν η τοποθέτηση της σκακιέρας δεν ήταν η αρχική!
Τότε μόνο αντιλήφθηκαν ότι υπήρχαν γεράκια.
Ήταν και αυτά στο πνεύμα του αετού.
Η ομάδα έπρεπε και να πετάει.
Ταυτόχρονα και ταυτόχωρα.
Δεν είχαν μάθει καλά-καλά τα νέα δεδομένα, κι ο εχθρός…
Η τοποθέτηση δεν ήταν η αρχική.
Έπαιζαν στη συνέχεια.
Χρειαζόταν μία αναδρομική ανάλυση της κατάστασης.
Πριν αρχίσουν οι ελιγμοί και οι συνδυασμοί.
Ο Δάσκαλος ήταν εδώ από πριν.
Κι οι μοναχοί υπέθεσαν ότι κάτι θα έπρεπε να είχαν κάνει την προηγούμενη φορά για να είναι με τον Δάσκαλο την επόμενη.
Ναι, όντως αλλιώς δεν θα τους είχε επιλέξει.
Όχι για την αποστολή.
Αλλά για τη ζωή.
Μόνο που τώρα υπήρχε και ο κίνδυνος.
Το σημαντικό όμως είναι ότι έπαιζαν για την Ανθρωπότητα.
Χάρη στη πολυκυκλικότητα του Χρόνου.