Όταν λειτουργεί κοινωνικά ο ραγιαδισμός θεωρούμε ότι δεν υπάρχει ηρωισμός. Και για να καλύψουμε το κενό ονομάζουμε ήρωα κάθε λογής καρύδι ή κόπανο πιάνου που αποτελούν τους ήρωες της καθημερινότητας. Έτσι ζούμε σε μια προσποίηση που μας γκαστρώνει λόγω ανικανότητας. Με αυτόν τον τρόπο αναγκαζόμαστε να ανεχτούμε κάθε πράξη βαρβαρότητας ως κατάθεση ψυχής. Και τελικά αναρωτιόμαστε κατά πόσο ανήκουμε στη συνέχεια του παρελθόντος, αφού δεν έχουμε μέλλον. Στην πραγματικότητα πρέπει να αντιληφθούμε ότι ο ηρωισμός ανήκει στον πυρήνα του Ελληνισμού ως θεμέλιο και δεν υπάρχει Ελληνισμός χωρίς ηρωισμό. Αυτό το θεμελιακό στοιχείο εξηγεί και το σύνθημά μας: ελευθερία ή θάνατος. Αφού δεν θέλουμε τη σκλαβοσύνη για το λαό μας, ο ηρωισμός είναι αναγκαίος για να καταπολεμήσουμε τη βαρβαρότητα που καταπατά τους αθώους. Έτσι ακόμα κι αν οι Έλληνες παλεύουν σαν τους ήρωες αναγκάζονται ξένοι να θεωρήσουν ότι οι ήρωες είναι που παλεύουν σαν τους Έλληνες. Στην ουσία δεν μπορούμε να αφαιρέσουμε την έννοια του ηρωισμού από τον Ελληνισμό δίχως να τον εκφυλίσουμε. Κατά συνέπεια, όσοι αποδέχονται να βρίζουν τον ηρωισμό, επί του πρακτέου επιτρέπουν να βρίζουν τον Ελληνισμό. Και αυτό σημαίνει ότι διαπράττουν ένα έγκλημα κατά της μνήμης κι όπως ο Ελληνισμός είναι δώρο του Χρόνου στην Ανθρωπότητα, το να το επιτρέπεις είσαι συνεργός βαρβαρότητας.