Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα έλατο με μήλα κι όλοι αναρωτιόνταν πώς είναι δυνατόν αυτό το φαινόμενο. Κανείς δε μπορούσε να το εξηγήσει κι όλοι μιλούσαν για θαύμα. Μόνο που τα θαύματα ήταν διαφορετικά. Ήθελαν όμως να το δουν όλοι κι ας νόμιζαν ότι πρόκειται για ένα παλιό παραμύθι που δεν πίστευε κανείς πια. Η αλήθεια ήταν άλλη κι ο μικρός άνθρωπος με την καμπανούλα χαμογελούσε κάθε φορά που άκουγε τους άπιστους για το απίστευτο, αφού ήξερε πώς είχαν φτάσει τα μήλα επάνω στο δέντρο. Μόνο που κανένας δε ρωτούσε, αφού είχαν αποφασίσει όλοι ότι ήταν ένα ψέμα. Κι αντί να βλέπουν το δέντρο, κοίταζαν όλοι τα μήλα. Ήταν τόσο κόκκινα που δεν έβλεπαν το πράσινο που τα κρατούσε μετέωρα για να τα προσφέρει σε όλους. Αλλά θυμήθηκε την σκέψη του Leonardo da Vinci κι ηρέμησε. Τα χτυπήματα δεν είχαν πια σημασία. Ήταν οι καρποί που τα εξηγούσαν όλα. Μόνο όταν πήραν όλα τα μήλα κι έμεινε γυμνό το έλατο, αντίκρισαν την αλήθεια. Το έλατο ήταν μία μηλιά. Κανείς δεν είχε σκεφτεί το πιο απλό, γιατί ήθελαν όλοι να δουν δίχως να σκεφτούν. Κι έτσι έμαθαν ότι όταν δε δίνεις σημασία στο δέντρο, δεν καταλαβαίνεις τον καρπό. Κι αν στολίζουμε τα έλατα με κόκκινες μπάλες είναι γιατί συνεχίζουμε την παράδοση της μηλιάς με τα μήλα κι αντικαταστήσαμε την αλήθεια με την ομορφιά δίχως εξηγήσεις. Κι έτσι το απίστευτο έγινε παραμύθι και το παραμύθι απίστευτο.