Ο ουρανός είχε κοκκινίσει, λίγο πιο κάτω από τα σύννεφα, εκεί όπου ο ήλιος πάλευε ήδη με το σκοτάδι.
Στο βάθος, αλλά πιο κοντά, τα βουνά ήταν χιονισμένα, όχι λόγω εποχής αλλά αιωνιότητας.
Απογείωση.
Ομαλή μέχρι το άγγιγμα του λευκού και στη συνέχεια λαμπρή, όταν το αεροσκάφος ξεπέρασε τη θάλασσα του ουρανού για να βρεθεί και πάλι στον ορίζοντα, εκεί όπου κυριαρχούσε το γαλάζιο με το λευκό.
Από κάτω τα σύννεφα ήταν πυκνά και η γη είχε εξαφανιστεί.
Τότε άρχισε η αποστολή.
Ακόμα κι αν ήταν άγνωστη.
Πάντως ήταν ελεύθερη.
Γι’ αυτό ήταν σίγουρος.
Μπορεί και να ήταν η μόνη εξωτερική βεβαιότητα.
Δεν υπήρχαν πιθανότητες πια.
Είχαν μετατραπεί οι δυνατότητες σε ικανότητες, όπως κάθε φορά που είχαν μια αποστολή.
Το φαγητό ήρθε αμέσως.
Η πτήση ήταν μικρής διάρκειας.
Λόγω ανταπόκρισης.
Και το παράθυρο ήταν ελεύθερο.
Κι έβλεπε τα πιο ψηλά βουνά της Ευρώπης διότι ξεπερνούσαν ακόμα και τα σύννεφα.
Το λευκό τους ήταν πολύ σκληρό και θυμήθηκε την επιστολή που είχε λάβει ο φίλος του πριν χρόνια.
Για να έρθει στην ομάδα κρούσης.
Αλλά δεν είπε τίποτα.
Απλά το σκέφτηκε, και το σημείωσε.
Για να υπάρξει το ίχνος.
Αφού το χιόνι έσβηνε τα πάντα όταν έπεφτε.
Όλα είχαν γίνει τόσο σύντομα.
Διότι κανείς δεν προσέχει τις προειδοποιήσεις, ενώ αυτές είναι πάντα ενδείξεις για τη νοημοσύνη.
Έπρεπε όμως να υπάρχει.
Και πόσο σπάνια ήταν μέσα στις κοινωνίες της λήθης και της αδιαφορίας.
Πάλι καλά που ζούσαν τα βιβλία.
Και μαζί τους οι άνθρωποι που δεν τα ξεχνούσαν.
Το συνεχές του Χρόνου λειτουργούσε σαν ύμνος μέσα στο θόρυβο.
Κι αυτός ο ύμνος ήταν διαπεραστικός.
Όταν καρφωνόταν στο μυαλό ενός ανθρώπου δεν έφευγε με τίποτα.
Ήταν η σύνθεση των χαμαιλεόντων.
Εκείνη τη στιγμή χαμογέλασε.
Άκουγε το θόρυβο του κινητήρα και αναγνώριζε τα χαρακτηριστικά του λες και του μιλούσε.
Έτσι έκανε και με τα μαχητικά.
Τόνοι δημοκρατίας όπως έλεγαν οι δικοί του.
Θα μπορούσε να έβλεπε ένα από αυτούς, από το παράθυρο, αν δεν έβλεπε την αντανάκλασή του να γράφει.
Ήταν οι πρώτες σημειώσεις για την αποστολή.
Τα στίγματα των πράξεων.
Πριν την εκτέλεση.
Η παρτιτούρα με άλλα λόγια.
Έγραφε τις νότες ανάμεσα στο θόρυβο και στον ήχο για να δημιουργήσει τον ύμνο.
Αυτή ήταν η ελεύθερη αποστολή.