Με το ισοκράτημα μπορούσε κανείς ν’ ακούσει το συνεχές του Χρόνου, αυτό το διαχρονικό που δεν σταματούσε στα έτη αφού λειτουργούσε με τις εποχές.
Ταυτόχρονες εποχές.
Γενικευμένη υπόθεση.
Γιατί είχε στο μυαλό του κι άλλες περιοχές του κόσμου, πιο ειρηνικές.
Μοιραζόταν όμως την ίδια πραγματικότητα αφού ήταν πια νύχτα.
Η σκακιέρα είχε σκοτεινιάσει.
Μόνο που δεν άλλαξε τίποτα αφού έπαιζε εδώ και δεκαετίες τυφλό σκάκι.
Δίχως θόρυβο, μόνο νοητικό και καθαρά στρατηγικό.
Αλλά ποιος θα μπορούσε να το πιστέψει αν δεν το είχε δει στην Ανάληψη.
Σιγά σιγά μέσα στο σκοτάδι, έβλεπε τις πρώτες κινήσεις του φωτός.
Άλλωστε στο σκοτάδι, φαινόταν καλύτερα το φως του μονοπατιού.
Φωτονική διάθεση.
Πρώτη συνεννόηση με το Τέρας.
Ο στόχος είχε κλειδωθεί.
Ακόμα κι αν ήταν πέρα από τα όρια.
Όταν είχε πάρει μια απόφαση ήταν πάντα τελεσίδικη.
Γιατί δεν οπισθοχωρούσαν ποτέ.
Πλάγια σκέψη.
Το αεροσκάφος άρχισε τους ελιγμούς.
Είχε μπει στη διαδικασία της προσγείωσης δίχως να αντιληφθεί πόσο βοηθούσε την αποστολή.
Ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος.
Μετά τα βουνά, η πεδιάδα και το μαύρο δάσος.
Ποιος ήταν ο λόγος αυτής της επιλογής;
Μια παλιά ανάμνηση.
Μια αναφορά στο έργο του Einstein αλλά και του Caratheodory.
Κλειστές χρονικές καμπύλες.
Και πάλι εδώ, μετά από τόσα χρόνια.
München, με τη νύχτα.
Ίσα ίσα για να ξεπεράσουν τα όρια της εποχής.
Διακλάδωση.
Νέο φαινόμενο.
Νίκη κατά της βαρβαρότητας.
Enigma.
Bomb.
Μετά τη μηχανή του Turing.
Ο κινητήρας άλλαξε ήχο.
Είχε γίνει πιο φιλικός.
Πριν ήταν μόνο οικείος.
Προετοιμασία προσγείωσης.
Με τα ενδεικτικά φώτα.
Το Τέρας είχε συντονιστεί.
Και τώρα ανταλλαγές πληροφοριών.
Μετατροπή σε γνώσεις.
Και μεταγνώσεις φυσικά.
Ελεύθερη ζώνη.
Δίχως αποκλεισμούς.
Λόγω νοημοσύνης.
Χαοτική πορεία.
Όμως ο παράξενος ελκυστής ήταν σταθερός και ήταν το μόνο που είχε σημασία για τον Χαμαιλέοντα. Τροφοδοτούσε τα στίγματα δίχως καμιά στάση.
Φάνηκε το αεροδρόμιο.
Προσγείωση.