Ο σταυρός πετούσε.
Μετά την ανάληψη, η ανακάλυψη.
Ήταν απέναντι στον καθεδρικό ναό.
Εκείνο το σωτήριο έτος του 1274.
Και κανένας δεν μπορούσε να υποψιαστεί ότι ήταν ξένος.
Ο Χαμαιλέοντας έμοιαζε με όλους, όμως κανείς δεν του έμοιαζε, έλεγε το Τέρας.
Δεν ήταν έκπληξη.
Έπρεπε να γίνει αφού μαζί του είχε ενδιάμεσα χαρακτικά.
Κι αν οι απεικονίσεις τους ήταν άγνωστες στους περισσότερους, υπήρχαν αναγνώστες της ιστορίας που θα ήξεραν ακόμα κι αν δεν το ήξεραν σ’ εκείνο τον κόμβο.
Η εκκλησία ήταν πανέμορφη όχι λόγω ανακαίνισης αλλά πραγματικότητας άλλης εποχής στην οποία είχε πρόσβαση στη διάρκεια της πτήσης όσο δεν πατούσε πάνω στη γη αλλά περπατούσε πάνω στον ουρανό.
Κι ένα από τον ουρανό που έβλεπε την οικουμενική σύνοδο.
Δεν είχε ξεχάσει την πλάκα ακόμα και αν δεν υπήρχε ακόμα.
Ήταν η δέκατη τέταρτη.
Και η προηγούμενη είχε γίνει στο ίδιο μέρος.
Τότε είχε αποφασιστεί η άλλη αποστολή στους Άγιους Τόπους.
Η συνέχεια λειτουργούσε κι έβλεπε το συνεχές χάρη στον προγραμματισμό του Τέρατος.
Υπήρχε ανάγκη από βοήθεια στο παρελθόν για το μέλλον.
Μνήμη μέλλοντος.
Έπρεπε να ξεπεραστούν οι διαμάχες και να βρεθεί μία λύση για τον σταυρό γιατί η βαρβαρότητα δεν είχε πάψει.
Και συνεχώς αμφισβητούσε τις θέσεις των υπηρετών της Ανθρωπότητας.
Ενεργειακό πνεύμα.
Ισορροπία Nash.
Υπολόγισε ότι ήταν εφικτή και άξιζε να γίνει.
Νέος ύμνος.
Με βάση το συμβόλαιο της πίστης.
Οι διαφορές ήταν ασήμαντες σε σχέση με τα γεγονότα στους Άγιους Τόπους.
Ο ήλιος ήταν κόκκινος όπως ήταν πάνω από την έρημο, την θάλασσα της άμμου.
Υπήρχε πλαίσιο υπέρβασης.
Η θεωρία παιγνίων έλεγε ότι το παίγνιο δεν ήταν μηδενικού αθροίσματος.
Υπήρχε πεδίο δράσης και για μια λύση του τύπου Pareto.
Γι’ αυτό ήταν εδώ για να τους βοηθήσει να το αντιληφθούν για να δουν το μέλλον μέσα στο παρελθόν.
Μόνο που δεν είχε περιθώριο για συνδυασμούς κι επέλεξε ελιγμό.
Δύσκολο και χρονοβόρο όσον αφορά στη Διδασκαλία.
Αλλά αυτός ήταν ο ρόλος του εδώ, εκεί ταυτόχωρα.
Νοητική παρέμβαση.
Εμψύχωση ηθικού.
Έπρεπε να σκεφτούν ότι ήταν εφικτό κι ας μην έβλεπαν πώς.
Έτσι γεννήθηκε το όραμα.