Ο επίμονος Έλληνας είναι αυτός που δεν το βάζει κάτω, όποια και να είναι η κατάσταση, γιατί ξέρει ότι οι δικοί του ήταν ήρωες που ποτέ δεν θα γονάτιζαν μπροστά στα προβλήματα και τις πιέσεις που προκαλούσαν οι κατακτητές. Αυτός ο Έλληνας δεν κοιτάζει ποτέ αν το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο, απλώς το γεμίζει επί τόπου με τη διάθεση του μαχητή που δεν εγκαταλείπει τον αγώνα. Γιατί εμείς δεν εγκαταλείπουμε ποτέ κάποιον δικό μας. Κι αν χρειαστεί να θυσιαστούμε γι’ αυτόν θα το κάνουμε δίχως δεύτερη σκέψη, γιατί η ζωή μας είναι οι δικοί μας. Γι’ αυτόν το λόγο ο Ελληνισμός δεν τα παράτησε ποτέ, όποιος και να ήταν ο εχθρός, όσο ισχυρός και να ήταν. Κι ο επίμονος Έλληνας αντιλαμβάνεται ότι ανήκει σε αυτό το συνεχές. Δίχως να έχει δεσμά και αλυσίδες, αλλά μόνο με δεσμούς και χορδές. Γιατί το θεμέλιο της σκέψης του είναι η ελευθερία και δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να του την αρπάξει. Γιατί έχει αποφασίσει να είναι ελεύθερος ή νεκρός χωρίς καμιά ενδιάμεση λύση ή συμβιβασμό. Η συνέχεια του αγώνα είναι αυτή που τροφοδοτεί τη μαχητικότητά του. Έτσι είναι πάντα έτοιμος λόγω αγωγής να δώσει τη μάχη της ελευθερίας. Κι όταν ακούει για ήρωες της καθημερινότητας ή κάθε άλλη κουταμάρα τέτοιου τύπου από τους γνώστες της επικοινωνιολογίας που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η προσποίηση της πράξης είναι το ίδιο με την πράξη, σε αυτούς ο επίμονος Έλληνας με το χαρακτηριστικό του ύφος τούς λέει να πάνε να γαμηθούν. Γιατί δεν μπορεί ν’ ακούει ανούσια, κοινωνικά, ταξικά, παραταξιακά, κομματικά συνθήματα. Αυτός είναι ντόμπρος και σταράτος, γιατί ξέρει ότι μόνο με τις πράξεις του, όταν πεθάνει, οι δικοί του θα φωνάξουν: Άξιος! Στο ενδιάμεσο αλλά και μετά δεν πρόκειται ν’ αφήσει να καταπιέσουν την πατρίδα του, γι’ αυτό δεν έχει ποτέ μακριά του τη φωτιά και το τσεκούρι του Κολοκοτρώνη, αφού ξέρει για τη χρονοστρατηγική.